Κυριακή 20 Μαΐου 2018

Μια Γάζα για το Τέξας

Οι ανθρώπινες τραγωδίες είναι τραγωδίες όπου κι αν συμβαίνουν, είτε με λίγα είτε με πολλά θύματα, ανεξάρτητα από χρώμα δέρματος, τόπο κατοικίας και άλλα δευτερεύοντα γνωρίσματα. Το αεροπλάνο που έπεσε στην Κούβα με 110 νεκρούς, οι δέκα μαθητές που σκοτώθηκαν από έναν 17χρονο (ελληνικής μάλιστα καταγωγής) στο Σάντα Φε του Τέξας, οι 59 νεκροί Παλαιστίνιοι στον ‘φράχτη’ της Γάζας, δεν διαφέρουν ως προς την τραγικότητα σε τίποτε άλλο, παρά μόνο στα αίτια και στο αν μπορούσαν τα γεγονότα να αποτραπούν ή να αποφευχθούν. Δεν γνωρίζω αν το κουβανικό αεροσκάφος είχε κάποιο πρόβλημα ή αν υπήρξε ανθρώπινο λάθος ή οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, για την κουλτούρα της λατρείας των όπλων στην Αμερική έχω γράψει πολλές φορές, όπως και για την άμυαλη (δεν υπάρχει άλλος πιο πολιτισμένος χαρακτηρισμός) απόφαση του Τραμπ που οδήγησε στην πρόσφατη αιματοχυσία της Γάζας. Φυσικά ‘εξηγήσεις’ θα δοθούν, όπως κάθε φορά σε παρόμοιες καταστάσεις, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Θα είναι τόσο αποτελεσματικές όσο κι ένα αυτοκόλλητο τσιρότο πάνω σ’ ένα κομμένο πόδι. Θα συσχετίσει άραγε ο πρόεδρος τη Σάντα Φε με τη Γάζα; Μακάρι, αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου. Γιατί τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες τις γράφουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι. Πώς θα μας το έλεγε ο Σοφοκλής; «Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει». Κι ας δίνουν οι φιλόλογοι άλλη ερμηνεία στα δεινά.

4 σχόλια:

Απόστολο είπε...

Μία παρατήρηση: Η απόφαση Τραμπ δεν είναι καθόλου άμυαλη αλλά προσεκτική υλοποίηση ενός από αιώνων πολύ καλά και οργανωμένα στοχευμένου σχεδιασμού.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Δεν έχεις άδικο -- απλώς δεν έδωσα προεκτάσεις.

Απόστολος-Γεώργιος Ι. Σοφός είπε...

Μέγιστον θηρίων άνθρωπος... (Πλάτων)

Ανώνυμος είπε...

Σε αυτή την ανάρτηση σας βρίσκω πολύ χρήσιμη την ακριβώς προηγούμενη στις 19 Μαΐου, "Πλήθος και Άτομα". Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι και τα 3 γεγονότα που αναφέρετε (ακόμη κι η πτώση αεροπλάνου στη Κούβα) μπορούν να αναγνωστούν με κριτήρια ψυχικής παθολογίας. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ένα δημόσιο πρόσωπο με ισχυρή ιδιότητα θέσεως (Ο Αμερικανός Πρόεδρος) μπορεί να παραλληλιστεί με ένα μαθητή ενός σχολείου ως προς το ξαφνικό μιας ενέργειας με φοβερές συνέπειες στις ζωές άλλων (ο ένας στην άλλη άκρη του κόσμου, ο άλλος στο σχολείο του).
Με προβληματίζει πολύ εάν μπορούμε να ερμηνεύουμε ή να κατανοούμε τους άλλους (ή ακόμη περισσότερο εμάς τους ίδιους) βάσει λογικής. Με αφορμή της άφθονες ερμηνείες που προσπαθούν να εξηγήσουν ή να προβλέψουν βάσει λογικής πρόσωπα και γεγονότα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος το είχε πει προεκλογικά, ο νέος αυτός το έλεγε έμμεσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι ετοίμαζε. Αλλά και πάλι... Πώς να πεις ότι ο τάδε μαθητής δεν είναι ένας οργισμένος νέος απλώς αλλά ένας μακελάρης ή ότι η τάδε μαθήτρια στην πραγματικότητα κρύβει μια εγκυμοσύνη και στη συνέχεια ένα φόνο. Ο τάδε αρχηγός κράτους δεν είναι φιλόδοξος, αλλά παρανοϊκός. Εάν το παράλογο κι η τρέλα είναι στο βάθος. Ή ίσως κυριαρχούν σε στιγμές ξαφνικά παντού και τότε μιλάμε για ψυχολογία μαζών. Δεν ξέρω. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Εάν η λογική μας είναι ανίσχυρη να προβλέψει ή να αμυνθεί. Δεν το χωράει ο νους μας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας!