Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Καταναλωτική ιατρική

Είδα πρόσφατα άρρωστο με δύσπνοια που είχε περάσει από συνάδελφο ασκούντα το κλειστό επάγγελμα του ‘συνταγογράφου’ σε μεγάλο κρατικό ταμείο. Κρατούσε στο χέρι τρία τελευταίας κοπής φαρμακευτικά σκευάσματα, που φαίνονταν και στο βιβλιάριό του με την ένδειξη 'χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια'. Εκτός από το ιστορικό και τα κλινικά του ευρήματα είχε και μια αξονική τομογραφία, που ξεκαθάριζε χωρίς αμφιβολία τη διάγνωση: διάμεση πνευμονική ίνωση. «Εύκολη δουλειά», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, μια και έπρεπε να εξηγήσω στον άρρωστο ότι τα φάρμακα που του έδωσε ο συνάδελφος δεν είχαν καμία σχέση με τη νόσο του, δεν μπορούσε να περιμένει κανένα όφελος απ’ αυτά, και θα έπρεπε να τα διακόψει. «Τότε γιατί μου τα έγραψε, γιατρέ;» Έλα ντε!
     Πολλές πιθανές εξηγήσεις θα σήκωνε η υπόθεση. Κακή κλινική εκτίμηση (υπήρχε όμως και η αξονική), επιθυμία να βοηθήσει πάση θυσία τον άρρωστο (έστω και με ανώφελα φάρμακα, ως placebo), κάλυψη της ιατρικής αμηχανίας μπροστά σε μια δύσκολη νόσο («Να μη του δώσω τίποτε;»), πίεση χρόνου που δεν επέτρεπε πολλές διευκρινίσεις. Η ουσία είναι ότι το κόστος των τριών σκευασμάτων είναι πάνω από 150 ευρώ, που βέβαια βγήκαν από την κοινή τσέπη όλων μας. Αν ο συνάδελφος δεν έχει μάθει εδώ και δυο χρόνια ότι η τσέπη αυτή είναι διάτρητη, τότε προφανώς ασκεί την συνταγογραφία σε άλλο πλανήτη. Δυστυχώς.  

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με πολύ ωραίο τρόπο γραμμένο, αντικατοπτρίζει μια μεγάλη αλήθεια!!
Μιλτιάδης

GALINOS είπε...

Και να βοηθούσε σε κάτι, θα λέγαμε ας πάει στο καλό. Ομως ούτε καλό κάνει, και τα ταμεία βουλιάζει..η κατευθυνόμενη συνταγογράφηση..

Λήμνος είπε...

Ποιος θα προστατέψει την τσέπη μας απ' όλους αυτούς τους κλέφτες;