Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Αυτουργία

Δεν έχω καμία σχέση με την τράπεζα που πυρπολήθηκε στην Αθήνα παίρνοντας στον θάνατο τέσσερεις ψυχές. Ωστόσο, διαβάζοντας επώνυμα κείμενα και ακούγοντας φωνές διαμαρτυρίας με έμφαση κυρίως σε ‘ηθικούς αυτουργούς’ (λες και τη βενζίνη και τις μολότωφ δεν τις πέταξαν ενσυνείδητα ανθρώπινα χέρια), είπα να αναζητήσω την πιο βαθιά ρίζα της τραγωδίας.
Λοιπόν, τι είδους αρχιτέκτονας ήταν αυτός που πήγε και ‘φύτεψε’ νεοκλασικό κτίριο χωρίς προδιαγραφές ασφαλείας μέσα στην οδό Σταδίου πριν από ένα και πλέον αιώνα; Δεν διείδε ο άνθρωπος ότι μια μέρα ΘΑ το αγόραζε συγκεκριμένη τράπεζα, ότι από μπροστά του ΘΑ περνούσαν όλες οι μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας, ότι ανάμεσά τους ΘΑ παρεισέφρυαν αντιεξουσιαστές, εγκληματίες, προβοκάτορες με εμπρηστικά ένστικτα, ότι η τράπεζα ΘΑ ανάγκαζε τους εργαζομένους να δουλέψουν σε μέρα απεργίας; Τέτοια έλλειψη προφητικού χαρίσματος από έναν πολεοδόμο; Να του αφαιρεθεί η άδεια επαγγέλματος αυθωρεί και παραχρήμα!

Σημ. Παραθέτω και την τελική παράγραφο από το σημερινό κείμενο του Δ. Ρηγόπουλου (Κοιμισμένοι, ξεχασμένοι και ωραίοι, Καθημερινή 8/5/2010), για προβληματισμό:
«Αλλά το κίνημα τρομάζει και ξεσηκώνεται μόνο όταν η σφαίρα προέρχεται από όπλο αστυνομικού ή των φονιάδων των λαών στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή οπουδήποτε αλλού.
Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτήν τη στιγμή δεν θα υπήρχε Αθήνα αν οι τρεις αδικοχαμένοι τραπεζοϋπάλληλοι ήταν θύματα αστυνομικής βίας. «Ευτυχώς» το έγκλημα διαπράχθηκε από «μπάχαλους», «προβοκάτορες», τους «έξω από μας». Κι έτσι ωραία θα συνεχίσουμε τις ζωές μας... Και την επόμενη φορά που θα «χτίσουμε» καθηγητές Πανεπιστημίου στα γραφεία τους, θα απαγορεύσουμε σε τουρίστες να κοιμηθούν στην καμπίνα τους, ξένους επισκέπτες να ανεβούν στην Ακρόπολη ή, το πιο απλό, μια χούφτα διαδηλωτών να μπλοκάρουν για πολλοστή φορά το κέντρο της πόλης, θα προσπεράσουμε αδιάφορα. Κοιμισμένοι, ξεχασμένοι και ωραίοι. Σαν Έλληνες».

3 σχόλια:

IWN1998 είπε...

Συμφωνώ στα περισσότερα που γλαφυρά και παραστατικά και συνάμα ρεαλιστικά αναφέρονται στην ανάρτηση, με την επισήμανση όμως ότι υπάρχουν ευθύνες σε όσους δίνουν άδεια λειτουργίας σε εργασιακό χώρο χωρίς έξοδο κινδύνου και χωρίς σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης. Νομίζω ότι μπορεί να προβλεφθεί η πιθανότητα αναλόγων συμβάντων απ' όσα έχει ζήσει το κέντρο της Αθήνας από το 1973 ως και σήμερα σχεδόν κάθε χρόνο και μάλιστα αρκετές φορές το χρόνο. Αλλά και άσχετα με τα συμβαίνοντα στο κέντρο είναι ικανή και αναγκαία απαίτηση ενός εργασιακού χώρου να έχει αυτές τις συνθήκες ασφαλείας.
Ναι είναι υπερβολή να μιλάμε για ηθικούς αυτουργούς στο χώρο της ιδιοκτησίας και της διοίκησης της τράπεζας, δεν είναι όμως παράλογο και άτοπο να τους κατηγορήσει κανείς για μη τήρηση των συνθηκών για την ασφάλεια των εργαζομένων τους και μάλιστα εκμεταλλευόμενοι τη ραθυμία και ελαστικότητα αυτού του ανίκανου ελληνικού κράτους, που όλοι οικτίρουμε εδώ και μήνες για την κατάντια του.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Απολύτως καμία αντίρρηση! Και δυστυχώς όλες οι παραβάσεις κανονισμών ασφαλείας κτλ. (π.χ. σκουπίδια ή παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπροστά σε εξόδους κινδύνου) επισημαίνονται συνήθως μετά από τραγικά γεγονότα. Να μη χάνουμε όμως και τη θέα των φυσικών αυτουργών στην αναζήτηση τρίτων.

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

Όπως έγραφε τον περασμένο αιώνα ο νομπελίστας Γαλλο-αλγερινός συγγραφέας Albert Camus, το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι η δικαιολόγηση του εγκλήματος. Παλιά το λέγαμε "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Δυστυχώς, πολλοί νομίζουν πως είναι ηθικό να εγκληματείς για κάποιον "ανώτερο" σκοπό και έτσι γίνονται στυγνοί - χωρίς ενδοιασμούς - εγκληματίες όπως και οι άλλοι - εκείνοι με τα ταπεινά ελατήρια... Το έγκλημα όμως είναι πάντα έγκλημα, όποιους σκοπούς και αν έχει ο εγκληματίας!
Έτσι και εδώ: Οι δολοφόνοι είναι δολοφόνοι και καμιά έλειψη μέτρων ασφαλείας δεν μπορεί να μετριάσει ούτε το μέγεθος του κακού ούτε να μετατρέψει τον στυγνό φόνο σε δήθεν "ηρωική πράξη". Άλλωστε, οι πραγματικοί επαναστάτες διέπονται από υψηλόφρόνημα και αγνά ιδεώδη και δεν ταυτίστηκαν ποτέ με κακοήθεις δολοφόνους, όπως αυτοί της τράπεζας της οδού Σταδίου...
Επιπλέον, υποτίθεται πως ο κόσμος μας πρ΄πει να γίνεται πιό πολιτισμένος και ν'απομακρύνεται από τη "ζούγκλα" των προηγούμενων αιώνων...
Όμως, ούτε όσοι στο βωμό του κέρδους και της "επιχειρηματικότητας" αρνούνται τα μέτρα ασφάλειας στην εργασία είναι δυνατό να κρυφτούν πίσω από τα εγκλήματα των άλλων. Και το "έγκλημα του λευκού κολάρου" είναι έγκλημα και πρέπει να στιγματίζεται!
Κάποτε επιτέλους πρέπει να γίνουμε Άνθρωποι και ν' απομακρυνθούμε από το κτήνος. Ίσως, κάποτε...