Ένα εντυπωσιακό τεχνικό έργο--μια εναλλαγή από γέφυρες που ενώνουν χάσματα δεκάδων και εκατοντάδων μέτρων και σήραγγες που διαπερνούν πέτρινους όγκους ασυλλήπτων μεγεθών. Που μας αφήνουν να βλέπουμε την φυσική ομορφιά της Πίνδου μόνο μέσα από φευγαλέα ‘παράθυρα’ πριν μπούμε στο επόμενο τούνελ, κάτι σαν κέντρισμα για την όρεξη. Φτάνοντας στον προορισμό μας με ταχύτητα άγνωστη μερικά χρόνια πριν, κάνουμε τη ρεαλιστική σκέψη ότι ίσως να μην επιχειρήσουμε ποτέ εκείνη την παράκαμψη στις πηγές του Αώου ή στο Αρκουδόρεμα, όχι από φυσική αδυναμία, αλλά διότι και την επόμενη φορά θα βιαζόμαστε να φτάσουμε κάπου μακριά μια ώρα νωρίτερα. Έγραφε κάποιος ξένος κάποτε ότι παλιότερα ο γνήσιος ταξιδιώτης--συνήθως πεζοπόρος ή ποντοπόρος--επιζητούσε κυρίως τη γνωριμία της διαδρομής και όχι το στόχο του τέρματος, την πορεία και όχι την κατάληξη. Ο δικός μας Καβάφης εκθειάζει την Ιθάκη που μας χαρίζει ‘το ωραίο ταξίδι’. Ίσως να είναι μια από τις απώλειες που βιώνουμε στη σύγχρονη ταχυκίνητη εποχή μας: το ταξίδι με σκοπό τον προορισμό και όχι το δρομολόγιο.
2 σχόλια:
Αντώνη,
πάντα πιάνεις κάποιες λεπτομέρειες ουσίας. Σκεφτόμασταν χρόνια, να κάνουμε την παράκαμψη για τις πηγές του Αώου, βλέποντας εκείνη την πινακίδα, άραγε άξιζε να είμαστε πάντα βιαστικοί; Θα πάμε ειδικά για αυτήν; μάλλον όχι λέει η λογική, ναι λέει η συναισθηματική παρόρμηση. Μας ενθουσίασες με την Κατερίνα...
Παύλος Ντ.
Παύλε, δυστυχώς τις πηγές του Αώου τις θυμόμαστε μόνο όταν βλέπουμε την πινακίδα (όταν δηλ. το δρομολόγιο έχει ήδη καταστρωθεί και ο προορισμός δεν περιμένει). Από την καινούργια Εγνατία δεν βλέπουμε πλέον την πινακίδα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να το σκεφτούμε από πριν, να το προγραμματίσουμε, και βέβαια να πάμε από τον παλιό δρόμο. Αν αυτό σε παρηγορεί, κι εμείς ακόμη στα "θα" τις έχουμε (αλλά κατεβήκαμε στο Αρκουδόρεμα). Ίσως πρέπει να οργανώσουμε κοινή έξοδο προς τα εκεί...
Δημοσίευση σχολίου