Ας με συγχωρήσει ο κ. Μανδραβέλης, αλλά όσα υποστηρίζει στο κείμενο με τίτλο ‘Όπλα, μωρά και Ιησούς’ (Καθημερινή 6/9/2008) περιέχουν δυο λογικά σφάλματα, αλλά και μερικές αμφίβολες απόψεις. Αναφέρομαι στην κριτική του για τη Σάρα Πέιλιν που επέλεξε να μη θανατώσει ενδομητρίως ένα μωρό που είναι γνωστό ότι έπασχε από σύνδρομο Down. Η νοοτροπία ‘Κανείς δεν ρώτησε το παιδί’ που προωθείται από τους υπερμάχους των αμβλώσεων, πέρα από το λογικό της σφάλμα (πώς θα το ρωτήσει, και σε ποια ηλικία αυτό θα μπορεί να δώσει νομικά έγκυρη απάντηση;), μυρίζει άσχημα ευγονική, όπως φαίνεται από την επόμενη φράση του γράφοντος, ότι: ‘Μια γυναίκα που καταδικάζει το αγέννητο παιδί της να ζήσει με αυτή την αθεράπευτη ασθένεια, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού για τη συνέπεια για τις αρχές της’. Με τη λογική αυτή καλά κάνουν όσοι επιλέγουν το φύλο του εμβρύου, θανατώνοντας τα κορίτσια, ή όσοι αύριο θα θέλουν ‘designer babies’, με ξανθά μαλλιά, πράσινα μάτια και το IQ του Αϊνστάιν. Πώς θα αισθάνονται άραγε οι οικογένειες παιδιών με σύνδρομο Down διαβάζοντας το άρθρο του;
Το δεύτερο λογικό σφάλμα του γράφοντος (και όχι μόνο δικό του) είναι να υποστηρίζει ότι αν είσαι δεδομένης πολιτικής απόχρωσης (π.χ. ρεπουμπλικανός) όσα κάνεις και πιστεύεις είναι εξ ορισμού κακά και απόβλητα, ενώ αν είσαι από την απέναντι όχθη (π.χ. δημοκρατικός) οι όποιες επιλογές σου είναι αξιέπαινες. Αυτή η ‘διχοτομική’ νοοτροπία έχει αποδείξει διαχρονικά την αξία της στην Ελλάδα, όπου το πρώτο που κοιτάμε είναι αν ο τάδε υποψήφιος είναι ‘δικός μας’ ή ‘από τους άλλους’, ανεξάρτητα από το τι άλλο πρεσβεύει. Δεν μπορώ να επικροτήσω την πολιτική της οπλοφορίας, της θανατικής ποινής ή των στρατιωτικών επεμβάσεων ή τις όποιες άλλες αρχές αντιπροσωπεύει η κ. Πέιλιν και το κόμμα της, αλλά σε προσωπικό επίπεδο η επιλογή της να αποδεχθεί και να προστατεύσει ένα αγέννητο παιδί, ανεξάρτητα από τη σωματική ή νοητική του διάπλαση, με βρίσκει, ως άνθρωπο και ως γιατρό, απόλυτα σύμφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου