Ομολογία

Έτυχε να δω απόψε ‘εν παρόδω’ ένα μέρος εκπομπής της ΕΡΤ όπου παρουσιάζονται παλαιοί ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στα ελληνικά γήπεδα. Μιλούσε ο παλαίμαχος τερματοφύλακας (25 χρόνια αγωνίσθηκε συνολικά) κυρίως Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού και άλλων ομάδων, Νίκος Σαργκάνης – οι συνομήλικοί μου τον θυμούνται καλά. Την ώρα που τον είδα έλεγε πόσο ευτυχισμένος είναι κάποιος που μπορεί το χόμπι του να το κάνει επάγγελμα, φέρνοντας για παράδειγμα τον εαυτό του. «Μου το χάρισε ο Θεός… μου το έδωσε απλόχερα ο Θεός», είπε δυο φορές απανωτά, χωρίς κομπασμό και με ολοφάνερη ειλικρίνεια, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για το δώρο αυτό που ο ίδιος ανέδειξε. Και κάνοντας μια από τηλεοράσεως ομολογία ότι δεν καυχάται παρά μόνο «ὡς λαβών». Εύγε!     

Πατριαρχικά

Η Καθημερινή φιλοξένησε στο χθεσινό φύλλο της (3/7) επιστολή του επίτιμου αρεοπαγίτη Ε. Ανδριανού* που, με δεδομένες τις διάφορες κατά καιρούς αρνητικές ενέργειες της Τουρκίας κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εισηγείται την μετεγκατάστασή του είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στο Άγιον Όρος ή στη Δυτική Θράκη. Με την αφορμή αυτή καταθέτω κάποιες σκέψεις.

-         Μια τέτοια κίνηση οπωσδήποτε θα αποδέσμευε το Πατριαρχείο από τις τουρκικές και (σε κάποιο βαθμό) τις αμερικανικές πιέσεις και θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία λόγου και κινήσεων, ευρύτερη δυνατότητα εκλογής αρχιερέων κλπ.

-         Από την άλλη μεριά όμως, η φυγή από το Φανάρι θα σήμαινε πρακτικά οριστική αποσύνδεση και παραίτηση από πατρώα εδάφη, ιστορικές ρίζες και χιλιόχρονα μνημεία αμετακίνητα, και σύντομη εξαφάνιση του Ελληνισμού της Πόλης. Ουσιαστικά, πλήρη εγκατάλειψη στους Τούρκους.

-         Ακόμη, θα οδηγούσε σε δημιουργία δυο πόλων θρησκευτικής ηγεσίας στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ενότητα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

         Χωρίς να υπάρχει εύκολη απάντηση σε ένα σοβαρό θρησκευτικό και εθνικό θέμα, θα έλεγα ότι η πλάστιγγα κλίνει μάλλον προς την αρνητική πλευρά.

[Απεστάλη στην Καθημερινή]

Επετειακά

Ο Τούρκος υπουργός αμύνης δήλωσε ότι οι γείτονες θα εορτάσουν προσεχώς «τα πενήντα χρόνια από την ειρηνευτική επιχείρησή τους στην Κύπρο». Τόσο ειρηνική ήταν η επιχείρηση αυτή που της είχαν δώσει το όνομα του Ούννου Αττίλα (γνωστού στην ιστορία ως η Μάστιγα του Θεού) και μάλιστα εις διπλούν (κατά το «εμείς θα είμαστε καλύτεροι από τους προηγούμενους»). Το απέδειξαν στην πράξη το 1974. Έκτοτε βαρεθήκαμε να διαβάζουμε καταδικαστικά ψηφίσματα του ΟΗΕ – έχουμε χάσει και το μέτρημα – αλλά δεν είδαμε καμία ουσιαστική κύρωση, σαν αυτές που η διεθνής κοινότητα στην πλειονότητά της έσπευσε να αποφασίσει για την τρέχουσα επιχείρηση του Πούτιν στην Ουκρανία (ειρηνευτική κι αυτή). Δυο μέτρα και δυο σταθμά. Παγκόσμια δικαιοσύνη; Σύντομο ανέκδοτο, του τύπου του μαύρου χιούμορ. Όσο για μας, ας μη ξεχάσουμε να στείλουμε… ευχητήρια για την επέτειο. Πάντα στα πλαίσια της υπερήφανης εξωτερικής μας πολιτικής.