Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Τρακτέρ και τεθωρακισμένα

Ας είμαστε ειλικρινείς: όποια δουλειά κι αν κάνουμε, όσο άνετη κι αν είναι, όσα λεφτά κι αν μας αποδίδει, δεν τρεφόμαστε μ’ αυτά. Μπορεί να τα ‘τρώμε’ αλόγιστα, αλλά δεν αποτελούν αυτά την ‘βρώσιν και την πόσιν’. Με τα λόγια του Δαβίδ, 'άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει', κι αυτός ο άρτος (και τα συναφή προϊόντα) προέρχονται από κάποιο χωράφι. Χωρίς την αγροτική τάξη και τη σκληρή εργασία της, ούτε πτυχία μπορούμε να τρώμε, ούτε ομόλογα, ούτε παροχή υπηρεσιών. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο χρειάζεται υπεύθυνη, σοβαρή, διαρκής και δίκαια θεσμική και οικονομική αντιμετώπιση της μεγάλης αγροτικής οικογένειας.
Από την άλλη μεριά όμως, καμιά, μα καμιά κοινωνική τάξη και ομάδα δεν μπορεί να συμπεριφέρεται μέσα στη χώρα ως στρατός κατοχής, με αυθαίρετες και εκβιαστικές τακτικές κατά του υπολοίπου συνόλου. Ας μη θεωρηθεί ακραίο το παράδειγμα, αλλά αν μια μέρα τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, θεωρώντας ότι δεν αμείβονται ικανοποιητικά οι υπηρεσίες τους, αποφάσιζαν να κλείσουν τους εθνικούς δρόμους με τα στρατιωτικά οχήματα, τεθωρακισμένα και μη, πώς θα φαινόταν στον υπόλοιπο κόσμο μια τέτοια κίνηση; Τι διαφέρουν τα τρακτέρ από τα τανκς ή τα οχήματα μεταφοράς προσωπικού; Στο κάτω-κάτω, και τα μεν και τα δε είναι αγορασμένα κυρίως με δημόσιο χρήμα. Ο κοινωνικός εκβιασμός, είτε πεζός είτε μηχανοκίνητος, δεν μπορεί να αποτελεί μέσο διεκδίκησης.
[Δημοσιεύθηκε, δυστυχώς κουτσουρεμένη, στην Καθημερινή, 28/1/2009]

1 σχόλιο:

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

Δυστυχώς, τα κόμματα όλα αυτά τα βλέπουν σε ψήφους και όχι σε ουσία. Αν έστω και λίγο ασχολούνταν με την ουσία των θεμάτων όλοι τους (κυβέρνηση, συμπολίτευση, αντιπολίτευση και πολίτες) δεν θα βλέπαμε αυτά τα χάλια.
Ευχυχώς, ο μακρόθυμος Θεός μα αφήνει ακόμα...