Εν όψει εκλογών

Ένα μήνα και κάτι απέχουμε από τις Ευρωεκλογές, και οι πολιτικοί (πρόσωπα και σχηματισμοί) επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για τον πορισμό ψήφων. Αν θέλαμε όντως να τις αντιμετωπίσουμε ‘ευρωπαϊκά’, θα έπρεπε να έχουμε ένα κοινό ψηφοδέλτιο, με δυνατότητα επιλογής προσώπων ανεξάρτητα από κομματική εξάρτηση. Αυτό βέβαια το απεχθάνονται τα κόμματα, που βλέπουν κάθε εκλογική διαδικασία είτε ως ψήφο εμπιστοσύνης (κυβέρνηση) είτε ως ψήφο καταδίκης (αντιπολίτευση). Κι έτσι η μεν κυβέρνηση προσπαθεί να αναδείξει τα ‘ευρωπαϊκά θέματα’ (αυτό την συμφέρει), ενώ οι αντιπολιτευόμενοι προτάσσουν τα εσωτερικά προβλήματα σε μια προσπάθεια υπονόμευσης της κυβερνητικής μονοκρατορίας. Ωστόσο και οι δυο πλευρές προσπαθούν να προσεταιρισθούν ψηφοφόρους αναδεικνύοντας τελευταία, εκτός άλλων, και τα ‘Χριστιανικά προσόντα’ τους, με ποικίλους τρόπους που, ως επί το πλείστον, δεν πείθουν κανέναν.

     Βέβαια δεν πρόκειται εδώ ούτε να ‘βαφτίσουμε’ ούτε να ‘ξεβαφτίσουμε’ ή να αφορίσουμε οποιονδήποτε. Ούτε οι δημόσιες δηλώσεις ούτε οι συναντήσεις και φωτογραφίσεις με εκκλησιαστικά πρόσωπα αποτελούν τεκμήριο εκκλησιαστικού φρονήματος. Μόνο ο καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει ποιες είναι οι πραγματικές διαθέσεις και τα ‘κρυπτά της καρδίας’ του καθενός. Εμείς ως νοήμονες άνθρωποι οφείλουμε να κρίνουμε όχι μόνο από ευκαιριακές (εκ)δηλώσεις, αλλά από το σύνολο της παρουσίας και του παρελθόντος των υποψηφίων, όσο μπορούμε να το εκτιμήσουμε. Και βέβαια να προσευχόμαστε για όλους («ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων», όπως προτρέπει ο απόστολος Παύλος) ώστε ο Θεός να τους φωτίση «φωτισμὸν γνώσεως καὶ εὐσεβείας», «μήποτε δώῃ αὐτοῖς μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, καὶ ἀνανήψωσιν… ἐζωγρημένοι ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα» [Β΄ Τιμ. 2:26].

Ἐπὶ γῆς εἰρήνη…

 Οι αριθμοί, με ποικίλες μορφές, αποτελούν μέρος της ενημέρωσής μας. Πληθωρισμός, τιμάριθμοι, στατιστικές, κέρδη, ζημίες, περιουσίες, χρέη, πρόστιμα και τόσα άλλα περιλαμβάνονται στο καθημερινό μενού των ειδήσεων. Σήμερα συγκρατώ κάτι που άκουσα στο ραδιόφωνο. Ως γνωστόν, προ ημερών το Ιράν εξαπέλυσε μια μεγάλη επίθεση από αέρος κατά του Ισραήλ (κάπου τριακόσιοι πύραυλοι και drones), η οποία αποκρούσθηκε με επιτυχία 99% από τα διάφορα συστήματα αεράμυνας. Το εντυπωσιακό αυτό ποσοστό επιτυχίας είχε ένα κόστος: όπως είπε κάποιος ειδικός, μόνο τα πυρομαχικά που χρησιμοποιήθηκαν για την άμυνα αυτή εκτιμάται ότι κόστισαν 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ το κόστος των συστημάτων που εκτοξεύουν τα βλήματα είναι πολλαπλάσιο. Κι αν η δαπάνη αυτή αντιστοιχεί σε μερικές ώρες αμυντικής δράσης, τι λογαριασμό βγάζει ένας πόλεμος που διαρκεί πάνω από δυο χρόνια, όπως στην Ουκρανία; Κρίνοντας από τα ‘πακέτα βοήθειας’ που εγκρίνονται κάθε τόσο, τα δισεκατομμύρια έχουν γίνει… ‘πετσετάκια’, για να θυμηθούμε το παλαιό άσμα. Και βέβαια το θέμα δεν σταματάει εδώ. Τα πυρομαχικά που καταναλώνονται πρέπει να αντικατασταθούν. Ακόμη και χώρες που δεν βρίσκονται σε τρέχουσα εμπόλεμη κατάσταση θέλουν να έχουν στη διάθεσή τους ό,τι πιο σύγχρονο και αποτελεσματικό, διότι πάντα υπάρχει ο φόβος που τρέφει τον ανταγωνισμό. Τα παλιά πρέπει να αναβαθμισθούν: είναι πλέον ασύμβατα με τα νεότερα συστήματα, και συνεπώς άχρηστα. Και δεν υπάρχει ορατό τέλος στην κούρσα αυτή.

     Και αυτά μεν από την πλευρά των αγοραστών-καταναλωτών. Υπάρχει και η πλευρά των παραγωγών-εμπόρων (βιομηχανιών και χωρών), για τους οποίους το κόστος των οπλικών συστημάτων αποτελεί σημαντικό κομμάτι του ισοζυγίου των συναλλαγών τους. Και οι διάφορες συρράξεις είναι τα ‘σούπερ μάρκετ’ και οι ‘λαϊκές αγορές’ που τροφοδοτούνται με τα προϊόντα τους. Δυστυχώς τα λεφτά που παίζονται στο χρηματιστήριο του θανάτου είναι πάρα πολλά, και οι παίκτες δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα αιματοβαμμένα κέρδη τους. «Αν δεν τους πουλήσω εγώ, θα αγοράσουν από τον άλλο», είναι το αδιάσειστο επιχείρημα στο παζάρι αυτό. Όπως και για κάθε άλλο καταναλωτικό αγαθό. ‘Ἐπὶ γῆς εἰρήνη’: ουτοπία για την χωρίς Θεό ανθρωπότητα.

Σεβασμός του προσώπου

 

Άκουσα στο ραδιόφωνο μια ‘σκέψη της ημέρας’ από κάποιον που περιέγραφε πώς πήγε σε βάπτιση διδύμων και πώς ο ιερέας στη συνέχεια πήρε το αγοράκι μέσα στο ιερό Βήμα αλλά όχι το κοριτσάκι. Με αφορμή αυτό το γεγονός και τα κλάματα του μικρού κοριτσιού (που βέβαια δεν διαμαρτυρόταν για άνιση μεταχείριση!) ο επισκέπτης έκανε μια συζήτηση για το ‘άβατο’ των γυναικών στον κλήρο και για το ότι πρέπει κάποια στιγμή η Ορθόδοξη Εκκλησία να εκσυγχρονισθεί ως προς το θέμα αυτό, μια και ο αποκλεισμός αυτός είναι κατάλοιπο της πατριαρχίας και της ανδροκρατίας και ενθαρρύνει την ενδοοικογενειακή βία. Μάλιστα.

     Δεν είναι βέβαια ο μόνος που εκφράζει τέτοιες απόψεις, ούτε είναι η πρώτη φορά που τίθεται το θέμα. Ωστόσο, σημειώνω ότι συνήθως (σχεδόν αποκλειστικά) αυτό ανακινείται από ανθρώπους που πηγαίνουν στην εκκλησία μόνο σε γάμους και βαφτίσια, ίσως και σε καμιά κηδεία. Γενικά δεν συζητείται από ανθρώπους (γυναίκες και άνδρες) που έχουν τακτική και συνειδητή σχέση με την Εκκλησία, γνωρίζουν και αποδέχονται τους διαφορετικούς ρόλους των φύλων στην οικογενειακή, κοινωνική και εκκλησιαστική ζωή. Η γυναίκα, στο πρόσωπο της Παναγίας, της Πλατυτέρας των Ουρανών, είναι παρούσα στην κόγχη του Ιερού σε κάθε ναό και τιμάται περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο στην όλη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Και οι άνθρωποι που τιμούν την Παναγία γνωρίζουν να τιμούν και να σέβονται και κάθε άλλη γυναίκα. Όπως και κάθε άνθρωπο, ως εικόνα Θεού και όχι ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, βίας ή περιφρόνησης. Τα φαινόμενα αυτά αναφύονται και ευδοκιμούν όταν χάνεται αυτή η σεβαστική θεώρηση του ανθρωπίνου προσώπου. Αυτή είναι η ρίζα των διαφόρων δεινών που βλέπουμε στην καθημερινή ζωή, από τη νεανική και έμφυλη βία και κακοποίηση μέχρι τους πολυαίμακτους και εντελώς ανοήτους πολέμους. Έχουμε την ταπείνωση και το θάρρος να το παραδεχθούμε;