Μια από τις ‘παραϊατρικές’ συνήθειες που τηρώ από τότε που άρχισα να ασκώ την ιατρική είναι να κρατώ ένα αρχείο των ασθενών μου που απεβίωσαν. Η επαφή και συνεργασία με κάποιους από αυτούς ήταν σχετικά σύντομη, με άλλους κράτησε χρόνια και δεκαετίες. Στο τέλος του καθενός έτους ένα δίπτυχο με τα ονόματα εκείνων που έφυγαν από τη ζωή αυτή μέσα στον χρόνο που πέρασε πηγαίνει για μνημόνευση στο επόμενο σαρανταλείτουργο, ως ελάχιστο μεταθανάτιο χρέος φροντίδας. Ο Θεός βέβαια γνωρίζει του καθενός τα πεπραγμένα· εμείς ως άνθρωποι ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι να βρουν έλεος την ημέρα της κρίσεως, αλλά και ως θεράποντες να τύχουμε της ευσπλαχνίας του Κριτού για τα τυχόν σφάλματα και τις παραλείψεις μας.
Μνήσθητι, Κύριε, Ευσεβίου ιερομονάχου, Δημητρίου, Θεοδώρου, Αναστασίου, Τηλεμάχου, Βαλασίας, Δήμου, Βασιλείου, Θωμά, Νικολάου, Μιχαήλ, Βαΐου, Ιωάννου, Ροδάνθης, Γεωργίου, Ιωάννου, Ματίνας και Ιωάννου, και ‘πάντων ὧν οὐκ ἐμνημονεύσαμεν δι’ ἄγνοιαν ἤ λήθην’. Καλόν Παράδεισο να έχουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου