Όπως έλεγε συχνά ο αγαπημένος και αλησμόνητος φίλος Δημήτρης – και το αναπτύσσει στον πρόλογο του βίντεο-βιβλίου του Ψυχής Ψυχιάτρου Ψυχανεμίσματα – σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που πάσχουν ψυχολογικά έχουν κακή σχέση με τον χρόνο. Δεν είμαι σε θέση να αναλύσω το σκεπτικό του, αλλά καθώς πλησιάζουμε στο τέλος ενός ακόμη έτους στο συμβατικό μας ημερολόγιο, αναπολώ τα τρία τελευταία χρόνια. Γιατί αυτά; Διότι στις 17 του τρέχοντος έκλεισε μια τριετία από την ημέρα εκείνη που μπήκα στο χειρουργείο με τη διάγνωση του καρκίνου και βγήκα μετά μερικές ώρες με καλό χειρουργικό αποτέλεσμα και με την ελπίδα της ριζικής ίασης. Πότε πέρασαν;
Η μνήμη σχεδόν έχει εξαλείψει τις πρώτες εκείνες ημέρες της απόλυτης νηστείας, την βαθμιαία επάνοδο σε κανονική διατροφή, τα διαδικτυακά Χριστούγεννα στο σπίτι, την πρώτη Λειτουργία στην απόδοση της εορτής, και βέβαια το εξάμηνο της χημειοθεραπείας που ακολούθησε. Δεν τα έχω ξεχάσει ως γεγονότα, αλλά η όποια δυσφορία, τα συναισθήματα και οι εντυπώσεις που τα συνόδευαν έχουν ξεθωριάσει τόσο πολύ· σχεδόν σα να μη συνέβησαν ποτέ. Και τώρα, τρία χρόνια αργότερα, με εντελώς φυσιολογικές όλες τις απαραίτητες ετήσιες εξετάσεις, αυτό που απομένει είναι το αίσθημα της ευγνωμοσύνης προς τον Θεό για την παράταση ζωής που μου χάρισε, προς τους συναδέλφους, τους συνεργάτες, τις νοσηλεύτριές μας (πραγματικές αδελφές) για όλες τις φροντίδες και την περιποίησή τους, και προς όλους εκείνους που με περιέβαλαν με τις ευχές και τις προσευχές τους και τότε και σε κάθε άλλη περίσταση.
Τι απομένει να πούμε; Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν! Και ας μη λησμονούμε όλους εκείνους που βρίσκονται σε κάθε είδους ανάγκες, θλίψεις, περιστάσεις και συμφορές του βίου, και τώρα και πάντοτε. Είναι τόσοι πολλοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου