Είχα διαβάσει την ιστορία αυτή παλιότερα, και την ξαναθυμήθηκα μέσα από ένα σχετικό πρόσφατο δημοσίευμα. Όπως είναι γνωστό, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ως επί το πλείστον πόλεμος χαρακωμάτων, υπό δραματικές συνθήκες, με σκληρές και πολύνεκρες μάχες σώμα με σώμα. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1914, ένας Άγγλος στρατιώτης που φύλαγε σκοπιά στο χαράκωμά του είδε ξαφνικά στο απέναντι Γερμανικό χαράκωμα (από το οποίο τους χώριζε μια ουδέτερη ζώνη) να ανάβουν φώτα και άκουσε τους Γερμανούς στρατιώτες να τραγουδούν την ‘Άγια νύχτα’. Ξύπνησε τους συναδέλφους του και όλοι μαζί παρακολούθησαν το εορταστικό θέαμα. Μόλις οι Γερμανοί τελείωσαν, οι Άγγλοι τους χειροκρότησαν και ανταπέδωσαν με ένα αγγλικό χριστουγεννιάτικο άσμα. Τέτοια αυθόρμητα επεισόδια φαίνεται ότι έλαβαν χώρα σε πολλά σημεία του Δυτικού μετώπου, με αντιπάλους στρατιώτες να ανταλλάσσουν ευχές, χειραψίες, τσιγάρα και αναμνηστικά, ενώ μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν οι μεν τους δε. Ακόμη και αγώνες ποδοσφαίρου οργανώθηκαν εκ των ενόντων μεταξύ ανθρώπων που οι ηγεσίες των τους είχαν διατάξει να αλληλοεξοντωθούν.
Δυστυχώς οι επικεφαλίδες της ιστορίας γράφονται από ηγέτες φιλόδοξους, αδίστακτους και αρχομανείς, που χρησιμοποιούν τους λαούς που έχουν υπό την εξουσία τους για προσωπική ανάδειξη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Κάτω από τις επικεφαλίδες όμως κρύβονται χιλιάδες μεμονωμένα επεισόδια, μικρά και μεγάλα, πάρα πολλά τραγικά, αλλά και κάποια που τρεμοπαίζουν σαν κεράκια ελπίδας μέσα σε θύελλα και αχνοφωτίζουν το ‘χαρίεν’ του ανθρώπου, «ὅταν ἄνθρωπος ᾖ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου