Την έχουμε ακούσει κατά καιρούς, σε διάφορες χώρες και για διάφορους λόγους. Ουσιαστικά είναι η εκούσια ασιτία ενός ή περισσοτέρων ατόμων (με ή χωρίς λήψη υγρών) προκειμένου να ικανοποιηθεί από τις αρχές ένα αίτημα, προσωπικό ή κοινωνικό. Στις μέρες μας ήρθε πάλι στο προσκήνιο στο πρόσωπο ενός πατέρα που αιτείται την εκταφή του γιου του, θύματος του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, για να διαπιστωθεί αν πράγματι είναι ο γιος του και πώς πέθανε. Σέβομαι το πένθος του καθενός ανθρώπου, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον τρόπο με τον οποίο αυτό εκφράζεται.
Γενικά, και ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο περιστατικό, η απεργία πείνας είναι μια μορφή εκβιασμού. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο κοινός εκβιαστής επιδιώκει να αποκομίσει όφελος απειλώντας κάποιον άλλο, ενώ ο απεργός πείνας απειλεί να βλάψει τη δική του υγεία και ζωή, φέρνοντας έτσι τον αντίδικό του αντιμέτωπο αφενός με τη συνείδησή του και αφετέρου με την κατακραυγή (δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη) εκείνων που παίρνουν το μέρος του απεργού. «Θα κάνεις αυτό που σου ζητώ, αλλιώς για ό,τι πάθω το κρίμα θα είναι στο λαιμό σου», λέει ο τελευταίος. Και επειδή σχεδόν πάντα ο αντίδικος είναι το κράτος, είναι πολύ εύκολο να πάρει ο απεργός με το μέρος του μια μερίδα κόσμου, που κάνει έτσι αντιπολίτευση δι’ αντιπροσώπου. Υπό την πίεση αυτής της κατακραυγής το κράτος συχνά προχωρεί σε παραχωρήσεις και ενέργειες που είναι αντίθετες με την κοινή λογική, αλλά και με τη νομοθεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου