Ο αρθρογράφος Σάκης Μουμτζής (Καθημερινή 24/10) αναφέρεται στο Κυπριακό και καταλήγει ως εξής: ‘Η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων θα πρέπει να αποφασίσει τι επιτέλους θέλει. Διζωνική – δικοινοτική με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων ή δύο ξεχωριστά κράτη; Επειδή η απόφαση είναι ζόρικη, προκρίνεται η εύκολη λύση της μη λύσης. Η Τουρκία έχει σαφή θέση, η Ελλάδα έχει προσχωρήσει στη γραμμή «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» και επειδή η Κύπρος δεν αποφασίζει, βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε’.
Αν ήταν εύκολο να δοθεί κάποια γενικά αποδεκτή λύση, φαντάζομαι ότι δεν θα χρόνιζε τόσο το ζήτημα. Μερικοί ονειρεύονται το λεγόμενο status quo ante (δηλ. την προ της Τουρκικής εισβολής κατάσταση), που βέβαια είχε τα προβλήματά της με την συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Αυτά πλέον έχουν πολλαπλασιασθεί με την τεχνητή πληθυσμιακή αλλοίωση που έχει επιφέρει ο τουρκικός εποικισμός επί τόσες δεκαετίες. Άλλοι μιλούν για ‘διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία’. Πρόκειται για έναν ‘γάμο’ τελείως αταίριαστο και καταδικασμένο σε μόνιμη ‘διάσταση’: άλλη εθνότητα, άλλο θρήσκευμα, άλλη εξάρτηση από ξένες επιδράσεις, θα είχε όλα τα ‘κωλύματα γάμου’ που μπορεί κανείς να σκεφθεί σε πολιτειακό επίπεδο. Τέλος, η επιλογή των δύο κρατών θα σημαίνει de facto αναγνώριση και νομιμοποίηση της στρατιωτικής εισβολής και κατοχής μεγάλου τμήματος του νησιού. Ας μη γελιόμαστε: όποια εναλλακτική και αν επιλέξει κανείς, γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν αποτελεί λύση αλλά διαιώνιση του προβλήματος με άλλη μορφή. Κάτι σαν τη γρίπη ή τον κορωνοϊό, που μεταλλάσσεται σε διαφορετικό στέλεχος, αλλά συνεχίζει να βασανίζει περισσότερο ή λιγότερο τους ασθενείς. Χωρίς να υπάρχει μέχρι στιγμής ‘εμβόλιο’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου