Κλείνουν σήμερα τρεις μήνες χωρίς τη φυσική παρουσία του Δημήτρη δίπλα μας, χωρίς τις συχνές εκείνες τηλεφωνικές επικοινωνίες, στις οποίες μαζεύαμε το υλικό για την επόμενη ζωντανή συνάντηση και τον σωκρατικό διάλογο που εκείνος κατεύθυνε πάντα σε θέματα ακανθώδη, που σε ανάγκαζαν να σκεφθείς, να προβληματισθείς πάνω στα προκλητικά ερωτήματα που έθετε (είναι έτσι άραγε; αυτό πιστεύει;), για να καταλήξει στο τέλος στην πιο συμβατική, παραδοσιακή άποψη, έχοντας διεξέλθει και ακυρώσει όλα τα αντίθετα επιχειρήματα. Ωστόσο δεν απουσιάζει. Η φωτογραφία του πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή, μου τον δείχνει συνεχώς, έτοιμο θαρρείς να ανοίξει μια καινούργια συζήτηση. Τι εμπειρίες να έχει άραγε στον αόρατο κόσμο όπου βρίσκεται, και όπου σήμερα πορεύθηκε προς συνάντησή του και ο λίαν προσφιλής του π. Ευσέβιος;
Ανασκαλεύοντας το αρχείο βρίσκω ένα κείμενο του δημοσιογράφου Μ. Κοττάκη από την ‘Εστία’, γραμμένο πριν τέσσερα χρόνια, με αφορμή τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Ο τίτλος του ένα ερώτημα: ‘Τι κάνεις με την επαφή που έχεις στο κινητό σου, όταν χάνεται ένας αγαπημένος σου φίλος;’ Καταλήγει με τις φράσεις: ‘Δεν διαγράφονται οι άνθρωποι. Ούτε αντικαθίστανται. Είναι μοναδικοί. Πώς να πατήσεις delete πάνω στο όνομά τους; Δεν μπορώ. Τα λεφτά δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο κεφάλαιο των ανθρώπων. Το μόνο που μένει μέσα μας και τοκίζεται διά βίου’.
Στη μνήμη του κινητού και στις επαφές του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου συναντώ κάθε τόσο το όνομα του Δημήτρη. Δεν διαγράφονται τέτοιοι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου