Κοινοκτημοσύνη

Πολλή συζήτηση γίνεται τις τελευταίες μέρες για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και τον περιβάλλοντα χώρο, κάτω από τη σκιά της Βουλής, για το ποιος έχει (ή θα έχει στο εξής) την ευθύνη για την φύλαξη και τη συντήρησή του. Καθόλου παράξενο αυτό, σε μια χώρα όπου κανένας δεν ξέρει τίνος αρμοδιότητα είναι π.χ. τα πεζοδρόμια, τα φρεάτια ή ο φωτισμός των δρόμων. Ούτε εκπλήσσει το γεγονός ότι και αυτό το ζήτημα αποτελεί σημείο τριβής μεταξύ κυβέρνησης και κομμάτων: το αντίθετο θα ήταν είδηση πρώτου μεγέθους.

     Έχω γράψει πριν αρκετά χρόνια [ΠΑΡ] ότι υπάρχουν δυο είδη κοινοκτημοσύνης. Το ένα σημαίνει ότι κάνουμε ό,τι θέλουμε στους δημόσιους χώρους, κτήρια και μνημεία, διότι όλα ‘ανήκουν στον λαό’, ο οποίος μπορεί να ασελγεί πάνω τους και να τα κακομεταχειρίζεται κατά βούλησιν. Το άλλο, που συναντάται κυρίως σε… απολίτιστες χώρες, σημαίνει ότι όλοι βλέπουν την δημόσια περιουσία σαν δική τους, την σέβονται και την προσέχουν όπως το σπίτι τους, και νιώθουν περήφανοι γι’ αυτήν. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια για να διαπιστώσουμε ποιο είδος ευδοκιμεί κατ’ επικράτησιν στην λεγόμενη ‘κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού’ (και πατρίδα της φαιδράς πορτοκαλέας).

     Κάθε τόσο ακούμε πολιτικούς διαφόρων χρωμάτων να λένε ότι το τάδε θέμα είναι αδιαπραγμάτευτο (συνήθως στα εξωτερικά). Ίσως είναι καιρός και κάποια θέματα του εσωτερικού της χώρας να γίνουν αδιαπραγμάτευτα. Η αρχή θα μπορούσε να γίνει από τον καθολικό σεβασμό των δημοσίων χώρων, πάρκων, μνημείων. Αν μάλιστα οι πολιτικοί όλων των κομμάτων έκαμναν την αρχή, σεβόμενοι το ίδιο το σπίτι τους (το κοινοβούλιο), ίσως κάποια στιγμή να φθάναμε να επιτύχουμε τα αυτονόητα.