Εδώ και λίγες μέρες έχει γίνει πρώτο θέμα των ειδήσεων η λέξη ‘εκταφή’. Αναφέρεται βέβαια στα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών πριν δυόμισι χρόνια και στην παραφιλολογία (δεν υπάρχει πιο κατάλληλος όρος) για τα αίτια της φωτιάς που προκάλεσε κάποιους από τους θανάτους, αλλά και στην ταυτότητα κάποιων θυμάτων. Με όλο τον σεβασμό που δικαιούνται άνθρωποι που πενθούν για οικογενειακές απώλειες, το αίτημα της εκταφής είναι μάλλον εσφαλμένος τρόπος για να εκδηλώσουν το πένθος τους. Θα προσθέσει κάτι ουσιώδες στις 66.000 σελίδες της δικογραφίας; Θα αναπαύσει τις ψυχές των νεκρών; Μια Λειτουργία, ένα μνημόσυνο ή μια φιλανθρωπία είναι ένας πολύ πιο ουσιαστικός τρόπος προσφοράς, σύμφωνος με την παράδοσή μας. Όπως είχα γράψει προ μηνών, οι εμπλεκόμενοι στο θέμα κάνουν ό,τι μπορούν για να επιπλέξουν (αντί να εξομαλύνουν) την ψυχολογική διαδικασία του πένθους, που και μόνο από τη χρονική διάρκειά του έχει λάβει πλέον σαφή παθολογικά χαρακτηριστικά. Οι εκταφές μόνο χειρότερα θα κάνουν τα πράγματα από τη σκοπιά αυτή.
Μπορεί βέβαια να επικαλεσθεί κανείς την επιθυμία για απόδοση δικαιοσύνης. Λογικό ακούγεται καταρχήν το αίτημα. Ωστόσο, για γίνει αυτό, θα πρέπει να αρχίσει κάποτε η δίκη. Η προβολή κάθε τόσο νέων αιτημάτων ουσιαστικά είναι κωλυσιεργία και απλώς παρατείνει το αδιέξοδο. Κι αν θέλουμε να σκεφθούμε και λιγάκι θεολογικά, η ανθρώπινη δικαιοσύνη μπορεί να σφάλλει ή ενίοτε και να πλανάται σκόπιμα. Η απόλυτη, αλάνθαστη και ανεπηρέαστη δικαιοσύνη είναι αποκλειστική ιδιότητα του Θεού, και θα αποδοθεί στον – άγνωστο για όλους μας -- χρόνο. Αυτή την πίστη εξέφρασε όσες φορές μίλησε ο π. Χριστόδουλος Παπαϊωάννου που έχασε τον γιο του Κυπριανό στα Τέμπη [π.χ. ΕΔΩ]. Γιατί εμείς φερόμαστε «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα»;
Το ακόμη πιο τραγικό είναι αυτό που φημολογείται, ότι δηλ. τα αιτήματα για εκταφή υποκινούνται από πολιτικά πρόσωπα, που επωφελούνται της καταστάσεως για κομματικά εκλογικά ωφέλη. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό αληθεύει, ωστόσο δεν θα με παραξένευε· έχουν δει τόσα τα μάτια μας. Όπως και να έχει το πράγμα, βλέπω με τη φαντασία μου τους νεκρούς να κουνούν με απογοήτευση τα κεφάλια τους για το συλλογικό χάλι μας. Επιτέλους, ας σεβαστούμε εκείνους, και ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
4 σχόλια:
Δεν έχετε καθόλου δίκαιο εδώ γιατρέ.
Το αίτημα για δικαιοσύνη και για ρίξιμο φώς στην υπόθεση του θανάτου των παιδιών τους, της τόσο άδικης απώλειας, επισκιάζει κάθε δυσάρεστο (που οπωσδήποτε θα υπάρχει) αίσθημα των γονέων απο την εκταφή.
Έχουν κάθε δικαίωμα οι γονείς να μάθουν τα ακριβή αίτια του τόσο άδικου κατα άνθρωπον, θανάτου των παιδιών τους.
Μνάσων
Δέχομαι την κριτική σας για ένα τόσο λεπτό θέμα. Κατέγραψα μια πλευρά που δεν συζητείται μέσα στον γενικό θόρυβο. Έχω τις αμφιβολίες μου για το αν θα μάθουμε κάτι περισσότερο για τον θάνατο των ανθρώπων (απ' όσο ξέρω, οι οργανικές ουσίες διασπώνται με την πάροδο του χρόνου). Πάντως σας ευχαριστώ.
«Αρνούνται την εκταφή για να μην γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις – τρέμουν την αλήθεια»
"Οὐκ ἐστι κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται, οὐδὲ ἀπόκρυφον ὃ οὐ γνωσθήσεται καὶ εἰς φανερὸν ἔλθῃ". Αν όχι από ανθρώπους, οπωσδήποτε Άνωθεν.
Δημοσίευση σχολίου