Αποχαιρετισμός

Σαν σήμερα το 2015 ξυπνήσαμε με τα ταμεία των τραπεζών κλειστά, κάτι πρωτόγνωρο για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Σήμερα, οκτώ χρόνια αργότερα, ακούσαμε ότι ο ‘mea culpa’ της σημαδιακής εκείνης ημέρας, ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, δήλωσε ότι παραιτείται από αρχηγός του κόμματός του, μετά από δυο βαριές ήττες στις πρόσφατες εκλογές. Χωρίς χαιρεκακία, σκέφτομαι ότι η ημερολογιακή αυτή συγκυρία αποτελεί ένα είδος ιστορικής δικαιοσύνης.

     Δεν θα ισχυρισθώ ότι θα μας λείψει ιδιαίτερα ο απερχόμενος. Κανείς βέβαια δεν έχει μόνο αρνητικά στα πεπραγμένα του, αλλά το αλγεβρικό άθροισμα δεν δικαιώνει τον συγκεκριμένο. Πέρα από τις οικονομικές ακροβασίες των έξι εκείνων μηνών με τον ανεκδιήγητο υπουργό του (που ευτυχώς κι αυτός έμεινε πλέον εκτός του κοινοβουλευτικού ‘νυμφώνος’) και τις κυβιστήσεις που ακολούθησαν, του χρεώνει κανείς μια διχαστική παρουσία με συνεχείς προκλήσεις και προσβολές, που δημιούργησε ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο κλίμα στην πολιτική ζωή της χώρας. Έχοντας καβαλήσει το καλάμι της ‘πρώτης αριστερής κυβέρνησης’, έβγαλε (αυτός και οι συνεργάτες του) στην επιφάνεια όλα τα συμπλέγματα μειονεξίας που η παράταξή τους είχε καλλιεργήσει εδώ και δεκαετίες. Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα απέδειξαν ότι ο πολύς κόσμος έχει ξεπεράσει, βαρεθεί και αποδοκιμάσει αυτού του είδους την πρακτική. Δεν μας χρειάζεται άλλη ανάλογη εμπειρία· ευχαριστούμε, αλλά δεν θα ξαναπάρουμε.

     Ως Μακεδόνες δεν πρέπει βέβαια να λησμονήσουμε και την περιλάλητη συμφωνία των Πρεσπών, που ο απερχόμενος μας προέβαλε ως σημαντικό επίτευγμά του. Αν θεωρούμε ως κατόρθωμα το ότι εκχωρήσαμε ένα ιστορικό δικό μας όνομα σ’ εκείνους που πεισματικά και με ανύπαρκτα στοιχεία το διεκδικούσαν εδώ και δεκαετίες, τότε τι θα αποτελούσε εθνική ήττα; Μήπως θα πρέπει να λέμε ότι ευτυχώς δεν πάθαμε και χειρότερα;

     Το είπαμε παραπάνω: χαιρεκακία δεν χωρεί. Του ευχόμαστε να πολιτευθεί ‘σωφρόνως και κοσμίως’ από εδώ και στο εξής, αναλογιζόμενος τα πεπραγμένα του και αφήνοντάς μας στην ησυχία μας. Αντίο, Αλέξη!