De gustibus

Έχει, λένε, διάμετρο 300 χιλιομέτρων, είναι πλούσιος σε άνθρακα και κινείται στην μακρινή Ζώνη Κάιπερ στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, σε απόσταση περίπου τεσσάρων δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη. Πρόκειται για τον αστεροειδή με το ενδιαφέρον όνομα 2004 EW95 που τον πρωτοείδαν το 2004 και πρόσφατα επιβεβαίωσαν τα στοιχεία της ταυτότητάς του και εικάζουν ότι πρωτοδημιουργήθηκε στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία και κάποια στιγμή «εξορίσθηκε» μερικά δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του. Η θερμοκρασία του υπολογίζεται σε μείον 235 βαθμούς Κελσίου.
     Γιατί άραγε όλα αυτά, που σε κάποιους ανεβάζουν την επιστημονική αδρεναλίνη (και ντοπαμίνη και άλλες νευροδιεγερτικές ουσίες), με αφήνουν εντελώς αδιάφορο; Ξέρετε τι σημαίνει να παρατηρείς μια κατεψυγμένη μαύρη κοτρώνα 300 χιλιομέτρων σε απόσταση τεσσάρων δις χιλιομέτρων; Σε αναλογία μεγεθών, είναι περίπου σα να βλέπεις μια μύγα να τριγυρνάει στην επιφάνεια της Σελήνης (αν και μια μύγα στη Σελήνη ομολογώ ότι θα ήταν κάτι πιο συναρπαστικό και αξιοπερίεργο). Τέλος πάντων, περί ορέξεως και χρωμάτων ουδείς λόγος, θα μας έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι. Μόνο που οι ορέξεις μερικών ικανοποιούνται με ‘παιχνιδάκια’ (ραδιοτηλεσκόπια και δορυφόρους και άλλα συναφή) που στοιχίζουν αρκετά (δισ)εκατομμύρια. Κι ακόμη, ‘βγάζουν’ ειδήσεις.