- «Ως παιδαγωγοί αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε την αποχή, διασφαλίζοντας έτσι και την αξιοπιστία των εξετάσεων» (Πρόεδρος της ΟΛΜΕ). Αφού πρώτα διακηρύξαμε και διδάξαμε έμπρακτα την τακτική του κοινωνικού εκβιασμού. Βαρύς ο τίτλος του παιδαγωγού, ας μην τον εξευτελίζουμε περισσότερο.
- «Ανακτούμε σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη των αγορών» (Πρωθυπουργός). Αν περιμένατε να ακούσετε για ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών, χάσατε. Στην πολιτική γλώσσα αυτό λέγεται ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Δηλώσεις βαρύνουσες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Είναι ιδιαιτέρως περίεργο πως γίνεται η διαπίστωση ότι ανακτούμε την εμπιστοσύνη των αγορών όταν αφ' ενός βρισκόμαστε εκτός αγορών και αφ' ετέρου είναι τελείως πρόσφατες οι υποβαθμίσεις της χώρας από τους οίκους αξιολόγησης (Moodys κλπ).
Όσο για τον "κοινωνικό εκβιασμό" των απεργών διορθωτών δυστυχώς οι απεργίες εξ ορισμού συμπεριλαμβάνουν αυτού του είδους τον εκβιασμό σαν όπλο των εργαζομένων. Μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κξατηγορήσω κάποιον που αρνείται να κάνει μια εργασία της οποίας περικόπτουν την αμοιβή και μάλιστα κάπως ετεροχρονισμένα.
Ιδίως όσοι προσφέρουν δημόσιες υπηρεσίες de-facto με τις απεργίες τους βάζουν και΄εκβιαστικά κοινωνικά διλήμματα αποδοχής των αιτημάτων τους. Μάλλον δεν γίνεται αλλιώς. Αλί στους άμοιρους του ιδιωτικού τομέα, που αδυνατούν να έχουν συνήθως τέτοια "όπλα" διεκδίκησης αιτημάτων.
Το πρόβλημα με τις περισσότερες απεργίες είναι ότι θυσιάζουν περισσότερα από τα αγαθά των άλλων (άνεση, δουλειές, προγραμματισμένες διακοπές, μετακινήσεις κτλ) παρά των ιδίων των απεργών. Επιπλέον, όπως βλέπουμε αυτές τις μέρες με συγκεκριμένους φορείς και κόμματα, επιβάλλουν (παρανόμως) τη βούληση της μειοψηφίας στο κοινωνικό σύνολο. Συνεπώς πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα (ελπίζοντας να αυξήσουν τις κομματικές τους μετοχές) χωρίς να λύνουν απολύτως κανένα. Εδώ μας έχει οδηγήσει η ατιμωρησία των τελευταίων δεκαετιών, και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το φαινόμενο αυτό.
Δημοσίευση σχολίου