Μετά την παρατεταμένη ξηρασία τόσων μηνών, τις τελευταίες μέρες τα σύννεφα ξαναδρόσισαν την στεγνή γη. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο, «οἱ οὐρανοὶ ἔσταξαν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ» [Ψ. 67:9]. Μια φαινομενικά απειλητική μεσημβρινή μαυρίλα στο στερέωμα που συνοδεύθηκε από βροντές και αστραπές τελικά εξελίχθηκε σε μια ποτιστική βροχή μιας ώρας, με σχετική μείωση της θερμοκρασίας, που την ακολούθησε και πάλι λαμπρός ήλιος. Μου έρχεται στο νου το ωραίο αίτημα στη Λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου: «ὄμβρους εἰρηνικοὺς τῇ γῇ πρὸς καρποφορίαν δώρησαι». Με έξι μόνο λέξεις ο λειτουργός ζητεί το εντελώς απαραίτητο: βροχή ειρηνική, όχι κατακλυσμιαία και καταστροφική, που να ευνοήσει την καρποφορία της γης. Χωρίς αυτήν ούτε άνθρωποι ούτε ζώα μπορούν να επιβιώσουν. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, οι καιρικές συνθήκες είναι ουσιαστικά έξω από τον έλεγχό μας. Μπορεί με τις δραστηριότητές μας να επηρεάζουμε βαθμιαία την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας (συνήθως προς το χειρότερο), μπορεί να κάνουμε λεπτομερείς προβλέψεις (που όχι σπάνια πέφτουν έξω), αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον καιρό για σήμερα ή αύριο, ανάλογα με τις επιθυμίες μας. Και μόνο αυτή η συνειδητοποίηση θα έπρεπε να μας κάνει πιο ταπεινούς στις επιδιώξεις μας, πιο σώφρονες στη ζωή μας, και πιο ευγνώμονες για όσα αγαθά έχουμε, που έχουμε φθάσει να θεωρούμε ως ‘κεκτημένα δικαιώματα’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου