"Γιατί;"

«Καλά, είναι δυνατόν να πεθαίνει άνθρωπος μέσα στους γιατρούς;»
      Αν είναι λέει... Εύλογο ακούγεται ίσως το ερώτημα του απελπισμένου που βλέπει τον άνθρωπό του να φεύγει χωρίς καμιά πιθανότητα επαναφοράς στη ζωή, ωστόσο η απάντηση είναι προφανής όσο και σκληρή. Η πολυσύνθετη ιατρική επιστήμη, η προσωπική και συλλογική εμπειρία, τα πανάκριβα τεχνολογικά επιτεύγματα και φάρμακα, όλα αυτά έχουν τα όριά τους στο πέρας της ζωής. Η μεγάλη πρόοδος μπορεί να μας έχει δημιουργήσει την αίσθηση ότι όλα είναι δυνατά, ιδίως σε χώρους όπως η σύγχρονη επεμβατική καρδιολογία, όπου τα αποτελέσματα πολλές φορές αγγίζουν το θαύμα. Δεν μπορεί όμως να κάνει τίποτε όταν όλες οι αρτηρίες είναι κλειστές: δεν υπάρχει ούτε το ‘ύφασμα’ πάνω στο οποίο να δουλέψει ο πιο επιδέξιος καρδιοχειρουργός ή επεμβατικός καρδιολόγος, αλλά ούτε και ο χρόνος για τη διενέργεια τέτοιων πράξεων. Εκτός νοσοκομείου θα σημειωνόταν απλώς ένας αιφνίδιος θάνατος. Στην οθόνη του στεφανιογράφου διαγράφεται ανάγλυφα η αιτία σε όλες της τις λεπτομέρειες. Και ο ασθενής των 55 ετών, με τα άτυπα ενοχλήματα που είχε ποιος ξέρει για πόσο καιρό, έχει ήδη λάβει την άγουσα για τον άλλο κόσμο, με δέκα ειδικούς γύρω του. Και ‘οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι’ μένουν με το τραγικό και δύσκολο «Γιατί;» στα χείλη και την καρδιά. Με μόνη ορθή απάντηση εκείνη του Ιώβ: «Ως τω Κυρίω έδοξεν ούτω και εγένετο». 
     Το γεγονός συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Είπα να το γράψω για να ξεφύγουμε λίγο από την δύσκολη δημόσια ατμόσφαιρα που ζούμε τις μέρες αυτές.