Κυκλώνας

Άνεμοι με ταχύτητες εκατοντάδων χιλιομέτρων. Όγκοι νερού που κατακλύζουν δρόμους, σταθμούς και σήραγγες του μετρό, πολυώροφα κτίρια. Στέγες που ανεμίζουν σαν χαρτομάντηλα. Αυτοκίνητα που συγκρούονται σαν μπάλες μπιλιάρδου. Κόσμος σε καταφύγια, χωρίς ρεύμα, χιλιάδες ξεσπιτωμένοι. Ζημιές δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Και όλα αυτά στο κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας, στη μεγαλύτερη πόλη της ισχυρότερης υπερδύναμης του κόσμου. Το όνομα της καταστροφής: Σάντυ για τους μετεωρολόγους και τους δημοσιογράφους. Τέρας της φύσης για τους... φυσιολάτρες. Γι’ αυτούς που στοιχειωδώς πιστεύουν, παντοδυναμία του Θεού.
     Είναι απορίας άξιο πώς μπορεί ένα κράτος να δέχεται τέτοιες πληγές (θυμηθείτε και την αντίστοιχη Κατρίνα της Νέας Ορλεάνης πριν μερικά χρόνια) και συγχρόνως να σχεδιάζει και να πραγματοποιεί πλήγματα καταστροφικά (στο μέτρο της δύναμής του) σε άλλες περιοχές της γης, ή οικονομικά (‘σφαγή με το γάντι’) σε άλλες περιπτώσεις. Και όχι μόνο αυτοί που δέχονται τα πλήγματα, αλλά και όλοι όσοι τα βλέπουν να συμβαίνουν, και κάνουν τα ίδια ή παρόμοια. Κανείς δεν σκέφτεται τον Άγιο Αδελφόθεο Ιάκωβο (πριν λίγες μέρες τον εορτάσαμε) που προειδοποιεί: «Τι είναι η ζωή σας; Ατμός που για λίγο φαίνεται κι ύστερα χάνεται» [Ιακ. 4:14]. Αχ αυτή η ‘μνήμη θανάτου’, όπως τη λένε οι Πατέρες, από πόσα δεινά θα μας γλίτωνε..., αν την είχαμε.