Οι πολιτικοί είναι βέβαια κι αυτοί άνθρωποι, και ουδείς τέλειος. Ωστόσο, έχουν ένα κοινό ελάττωμα μ’ εμάς τους γιατρούς, που διογκώνεται με την πάντα πρόθυμη συνδρομή των διψασμένων για την ‘είδηση’ δημοσιογράφων: υπόσχονται εκ των προτέρων πολύ περισσότερα απ’ όσα τους επιτρέπει η πραγματικότητα. Έτσι π.χ. ένα ‘μαγικό φάρμακο κατά του καρκίνου’ που εξαγγέλλεται με πολύ ταρατατζούμ (και με το ανάλογο κόστος) συνήθως αποδεικνύεται ότι βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο (άρα πόρρω απέχει από το να χρησιμοποιηθεί στην πράξη) ή απλώς δεν είναι κατώτερο από άλλα, συμβατικά, καθιερωμένα και πολύ πιο οικονομικά φάρμακα (ακόμη και οι μελέτες που δοκιμάζουν τέτοια φάρμακα χαρακτηρίζονται ως ‘non-inferiority studies’, δηλ. μελέτες μη κατωτερότητος). Μεταπηδώντας στον χώρο της πολιτικής (εθνικής ή τοπικής εμβέλειας, δεν έχει σημασία, τα μεγέθη αλλάζουν μόνο), οι υποσχέσεις είναι η συνηθισμένη προεκλογική δίαιτα: όσο μεγαλύτερες και όσο πιο συχνά επαναλαμβάνονται, τόσο δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι την επομένη των εκλογών ως νέος Χάρι Πότερ ο ‘καινούργιος’ θα εξαφανίσει από τον χάρτη όλα τα προβλήματα του δήμου, της περιφέρειας, της χώρας, που κληρονόμησε από τον ‘παλιό’. Κι έπειτα; Τί γίνεται όταν χτυπήσει το ξυπνητήρι της επόμενης μέρας; Όταν το ‘μπαλάκι’ που εύκολα πετούσαμε στους άλλους τώρα έχει στρογγυλοκαθίσει στην αγκαλιά μας; Μήπως είναι καλύτερα, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται το κεφάλι μας, να κοιτούμε πού πατούν τα πόδια μας; Για να ξέρουμε πού υπάρχουν και οι λακούβες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου