Αντιπαραθέσεις

Ακούω διάφορους αυτές τις μέρες στα Μέσα να αναλύουν την τρέχουσα κατάσταση και τις διαφαινόμενες επιλογές. «Δίκιο έχει κι αυτός!» σκέφτομαι μετά από κάθε καλή αγόρευση. «Μα, ανήκουν σε διαφορετικές πλευρές», ακούω την ένσταση. «Μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημά μας;» ρωτώ ο αφελής. Μήπως δηλαδή αυτό που ονομάζουμε ‘τέλος των κομμάτων’ πρέπει να το δούμε θετικά, για να οδηγηθούμε σε κάποια σύνθεση; Εν όψει εκλογών η πόλωση καλλιεργείται και πάλι τεχνηέντως, σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως πριν από έναν επαναληπτικό ποδοσφαιρικό αγώνα. Μήπως πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τα κόμματα προς αυτό που θα ονομάζαμε εθνικό συμφέρον, όχι με ρατσιστική ή σωβινιστική έννοια, αλλά με το πνεύμα του τι είναι τελικά καλύτερο για την επιβίωση και πορεία της Ελλάδας στο μέλλον. Τι καλό έχει να προσφέρει ο καθένας, ανεξάρτητα από πού πατάει πολιτικά; Ας κατατεθεί στον διάλογο κι ας το υιοθετήσουμε χωρίς να παίζουμε με τις λέξεις. Η χειρότερη στιγμή σε κάθε δημόσια συζήτηση, εκτός από τις φάσεις όπου όλοι μιλούν μαζί και κανένας δεν ακούει, είναι όταν αρχίζει η πολιτική ανασκαφή του παρελθόντος: «Ναι, αλλά εσείς δεν κάνατε έτσι το 2009;» ή «Εσείς όμως είχατε αρχίσει νωρίτερα» είναι φράσεις που σηματοδοτούν το τέλος κάθε έλλογης διαβούλευσης. Αυτό συμβαίνει τόσο σε διαμάχες μεταξύ κομμάτων όσο και σε εσωκομματικές διαδικασίες. Υπάρχουν σε κάθε γωνιά άνθρωποι με απόψεις που μπορούν να συντεθούν δημιουργικά. Αν η προσκόλληση σε μια πολιτική-ιδεολογική κατηγορία (αριστερός, νεοφιλελεύθερος, μαρξιστής, χριστιανοδημοκράτης κτλ) είναι βαρίδιο που εμποδίζει τη συνεννόηση για το κοινό καλό, τότε θα πρέπει να το αποβάλουμε ή να το θέσουμε σε δεύτερη μοίρα. Η αέναη αντιπαράθεση πριν από την λύση του πιεστικού κοινού προβλήματος δεν είναι στρατηγική που μας πάει μπροστά.