Δικαιοσύνη

Πολυσήμαντη λέξη, ιδιαίτερα συνηθισμένη στις μέρες μας. Από τη μια περιγράφει μια από τις επίσημες θεσμικές εξουσίες, εξουσιοδοτημένη να εφαρμόζει τους νόμους και να τιμωρεί τους παραβάτες τους. Από την άλλη, είναι το αίτημα καθενός που θεωρεί ότι αδικείται, παραμελείται, πέφτει θύμα μεροληψίας και κοινωνικής ή άλλης ανισότητας, αμέλειας ή εγκληματικής ενεργείας. Ένα αίτημα που όχι σπάνια είναι δύσκολο να ικανοποιηθεί επαρκώς, μια και μπορεί να παραβιάζει αντίστοιχη απαίτηση μιας άλλης πλευράς («Κι εσύ δίκιο έχεις», όπως θα έλεγε ο θυμόσοφος Νασρεντίν Χότζας).

     Θα μπορούσε κανείς πολλά να γράψει για ένα τόσο ευρύ θέμα, αλλά επί του παρόντος ας περιορισθούμε σε μια μόνο πτυχή του. Διαβάζουμε λοιπόν ότι στο Ιράν ένας τραγουδιστής είχε καταδικασθεί, με βάση τον ισλαμικό νόμο, σε φυλάκιση και μαστίγωση, διότι σ’ ένα τραγούδι του διαμαρτυρόταν για την υποχρεωτική χρήση της μαντίλας από τις γυναίκες στη χώρα του. Αφού εξέτισε τον ένα χρόνο της φυλακής, δέχθηκε και 74 μαστιγώσεις για να ολοκληρωθεί η ποινή, σύμφωνα με τα εκεί κρατούντα. Βλέπετε, η επίσημη δικαιοσύνη μπορεί να παίρνει πολλές μορφές, ενώ αλλού φθάνει μέχρι τον αποκεφαλισμό ή την θανατηφόρα ένεση.

     Έχουμε το προνόμιο να ζούμε σ’ ένα πολιτισμικό περιβάλλον που αποκρούει με αποτροπιασμό τέτοιες μορφές ‘δικαίου’. Ωστόσο έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι αν το μαστίγιο θα ήταν μια πιο αρμόζουσα ποινή για εγκλήματα βιαιοπραγίας όπως το πολύ διαδεδομένο στη χώρα μας ‘μπάχαλο’. Μια συμπεριφορά πολύ χειρότερη από ένα τραγούδι διαμαρτυρίας για τη μαντίλα, που όμως σχεδόν έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Με τις ευλογίες και την αιγίδα μέρους του πολιτικού κόσμου.