Δεν έχει ακόμη κοπάσει ο σάλος για την καθαίρεση κάποιων εκθεμάτων αμφίβολης αισθητικής στην Εθνική Πινακοθήκη. Το γεγονός αναλύθηκε και συνεχίζει να αναλύεται δημοσιογραφικά από διάφορες οπτικές γωνίες, με κοινό παρονομαστή την ελευθερία της έκφρασης, ειδικά στην καλλιτεχνική δημιουργία. Έχω γράψει στο παρελθόν με άλλες αφορμές ότι αν οι διάφοροι δημιουργοί (με ή χωρίς εισαγωγικά) είχαν τη στοιχειώδη ευαισθησία και διάκριση ως προς το τι παρουσιάζουν και πώς το κάνουν, πολλά τραγικά συμβάντα ανά τον κόσμο θα είχαν αποφευχθεί, καμία ελευθερία δεν θα είχε θιγεί, ούτε θα υπήρχε ανάγκη για έξωθεν επιβολή περιορισμών. Επειδή όμως αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει, ας σκεφθούμε λίγο πιο πρακτικά.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις συγκρίσεις θρησκειών. Αν, υποθετικά, κάποιος διακωμωδούσε γραπτά ή εικαστικά την τραγωδία των Τεμπών, την κ. Καρυστιανού ή άλλους ανθρώπους που πενθούν για αγαπημένα τους πρόσωπα, θα υπήρχε περίπτωση να εκτεθεί δημόσια το έργο του; Φανταζόμαστε την κατακραυγή που θα επέσυρε αν γινόταν αντιληπτό κάτι τέτοιο; Θα δικαιολογούσε κανείς τον ‘καλλιτέχνη’ εν ονόματι της ελευθερίας της τέχνης; Αλλά βέβαια κανείς δεν διανοείται να κάνει μια τέτοια παρωδία. Δεν το απαγορεύει κανένας νόμος· ένας στοιχειώδης σεβασμός απέναντι στη σοβαρότητα του θέματος και το πένθος των προσώπων είναι ο ανασταλτικός παράγων, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λογοκρισία ή ανελευθερία. Αυτόν ακριβώς τον στοιχειώδη σεβασμό προς τα ιερά πρόσωπα και σύμβολά του περιμένει ο Χριστιανικός κόσμος από πολιτικούς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου