Τον καιρό που έκανα ειδικότητα στην Ουαλία είχα μια ιδέα για πιθανή ερευνητική εργασία που χρειαζόταν συνεργασία με έναν καρδιολόγο. Του εξήγησα τι σκεπτόμουν να κάνω, και η ερώτησή του ήταν: «Εγώ τι θα κερδίσω από αυτήν;». Τελικά η εργασία δεν έγινε, για άλλους λόγους. Ωστόσο θυμήθηκα την παλαιά εκείνη συζήτηση διαβάζοντας στην Καθημερινή έναν σχολιασμό του Μ. Τσιντσίνη για την κοινοβουλευτική διαχείριση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών. Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι από τη στιγμή που μπήκε στη Βουλή «η συζήτηση ‘γραφειοκρατικοποιήθηκε’. Καθηλώθηκε στη διαδικασία – ποιος ανακοίνωσε και πότε στη Βουλή τη δικογραφία, γιατί την είχε μελετήσει το ένα κόμμα, ενώ δεν την είχε αντιληφθεί το άλλο… Η μείζων αντιπολίτευση αυτοσυγχαίρεται επειδή έβαλε γκολ κι επειδή, τάχα με τις πρωτοβουλίες της, ‘τρώει’ υφυπουργούς. Είναι ακριβώς αυτός ο παλαιοκομματικός κυνισμός που ενισχύει την πάνδημη εντύπωση ότι το ‘σύστημα’ δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη, αλλά για το εσωτερικό του παίγνιο. Τα Τέμπη δεν είναι ο προορισμός, αλλά το μέσο».
Ακριβώς έτσι είναι. Η διαπίστωση ισχύει για κάθε μεγάλο ζήτημα, και για όλες τις κομματικές πλευρές. Η κύρια ανησυχία τους είναι όχι η πλήρης διαλεύκανση της υπόθεσης, αλλά το «Τι έχω να κερδίσω (ή να χάσω) από την υπόθεση αυτή;» Ωστόσο, έχω και μια απορία. Στις δημοκρατίες υπάρχει διάκριση των εξουσιών, στα χαρτιά τουλάχιστον. Η Βουλή αντιπροσωπεύει και ασκεί την νομοθετική εξουσία, όχι τη δικαστική. Τι δουλειά έχουν οι δικογραφίες στα Παλαιά Ανάκτορα πριν ολοκληρωθεί η ανακριτική διαδικασία; Επί αρκετά χρόνια ήμουν μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου. Αν κάποια υπόθεση εκκρεμούσε σε δικαστήριο, το Πειθαρχικό δεν την εξέταζε πριν εκδοθεί η δικαστική απόφαση. Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε λίγο στη χώρα αυτή. Κάθε θεσμικό όργανο να ασκεί τις δικές του αρμοδιότητες και ευθύνες, και στον κατάλληλο χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου