Ξαναδιάβασα πρόσφατα τη ‘Σπουδή σε κόκκινο’, την πρώτη ιστορία του Arthur Conan Doyle που εισάγει στην αστυνομική φιλολογία τον πασίγνωστο πλέον Σέρλοκ Χολμς. Όταν το μυστήριο έχει λυθεί, ο πρωταγωνιστής λέει στον έκπληκτο σύντροφό του ιατρό Γουώτσον ότι οι εφημερίδες (τότε δεν υπήρχαν άλλα ΜΜΕ) θα πιστώσουν την δική του επιτυχία σε δυο ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιάρντ, που δεν είχαν προσφέρει και πολλά στην εξιχνίαση των εγκλημάτων, και εξηγεί: «Δεν έχει σημασία τι κάνεις σ’ αυτόν τον κόσμο. Το θέμα είναι, τι μπορείς να κάνεις τον κόσμο να πιστέψει ότι έκανες».
Η παρατήρηση αυτή μπορεί να έχει τόσο θετική όσο και αρνητική εφαρμογή. Έτσι π.χ. οι πολιτικοί επιδιώκουν να εμφανίζονται σε σημαντικές υποθέσεις ή με πρόσωπα της επικαιρότητος, ώστε να δημιουργούν την εντύπωση ότι συμμετείχαν στα γεγονότα, άσχετα αν δεν είχαν καμία απολύτως ανάμιξη. Και αντίστροφα, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε δυσμενές κλίμα για κάποιον ή για κάτι, μπορούμε να λέμε κατ’ επανάληψη ότι αυτός φταίει για όλα, ότι από τότε που εμφανίσθηκε τίποτε δεν πάει καλά κ.ο.κ. (τα συγκεκριμένα παραδείγματα περιττεύουν). Με το λέγε-λέγε όλο και περισσότεροι συντάσσονται με την γραμμή αυτή, άσχετα αν πρόκειται για αλήθεια ή για ψέμα. Κλασική μέθοδος προπαγάνδας. Όταν πλέον το ‘αφήγημα’ έχει εμπεδωθεί σε μια κρίσιμη μάζα του κοινού, είναι πρακτικά αδύνατο να διανοηθεί κάποιος το αντίθετο, έστω και ως ενδεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου