Οι αρχαίοι πρόγονοι μας κληροδότησαν μεταξύ των άλλων και το γνωστό απόφθεγμα ‘Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνήρ ξυλεύεται’, που θέλει να πει ότι, μόλις δοθεί κάποια ευκαιρία, ο καθένας που μπορεί εκμεταλλεύεται την κατάσταση προς ίδιον συμφέρον, νόμιμο ή (συνήθως) άνομο. Μετά τις πτώσεις λοιπόν είναι καιρός να ασχοληθούμε λίγο και με τις ξυλεύσεις.
Τελευταία ‘δρυς’ που έπεσε στο διεθνές στερέωμα ήταν το καθεστώς Άσαντ στην πολύπαθη Συρία. Φυσικά κανένας δεν χύνει δάκρυα συμπαθείας για τον εκπεσόντα αιμοσταγή τύραννο, που εξασφάλισε (για πόσο καιρό άραγε;) καταφύγιο στα βόρεια κλίματα της Ρωσίας. Ωστόσο, την αρχαία ρήση έσπευσαν να επαληθεύσουν όλοι οι παροικούντες την Συρία. Στο μεν εσωτερικό οι ισλαμιστές επαναστάτες που προκάλεσαν και την πτώση, στον βορρά η Τουρκία με τις επιδρομές της κατά των Κούρδων και στον νότο το Ισραήλ με τις επιχειρήσεις του στα υψώματα του Γκολάν. Ίσως και άλλοι, αφανείς παίκτες.
Τούτων δοθέντων, και με βάση την προηγούμενη εμπειρία από προηγούμενα μέτωπα (Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ.), αναρωτιέται κανείς αν άλλαξε κάτι για τους απλούς Σύριους πολίτες, που ζουν υπό καθεστώς εμφυλίου πολέμου και ξένων επιδρομών εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Τελικά φαίνεται ότι ο κοσμάκης κινδυνεύει τόσο από τις διάφορες ‘δρυς’ όσο και από τους ευκαιριακούς ‘ξυλευτές’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου