Ανθρωποκτονίες

Στον απόηχο της απόπειρας δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ στην Πενσυλβάνια ξαναέρχεται στο προσκήνιο το αιώνιο θέμα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτό, με αφορμή τις διάφορες μαζικές ανθρωποκτονίες με αυτόματα όπλα στη χώρα αυτή. Διάφοροι ξένοι αρθρογράφοι αναρωτήθηκαν αν το γεγονός αυτό (που είχε θύματα έναν παρευρισκόμενο πυροσβέστη, αλλά και τον ίδιο τον δράστη) θα έκανε τον υποψήφιο πρόεδρο να ξανασκεφθεί την υποστήριξη που παρέχει το κόμμα του στο λόμπι της οπλοφορίας (National Rifle Association). Με δεδομένες τις μεγάλες οικονομικές χορηγίες που οι άνθρωποι αυτοί κάνουν στο κόμμα, αλλά και τον χαρακτήρα του παρολίγο θύματος) κάτι τέτοιο θεωρείται μάλλον αδύνατο. Ακόμη κι αν μια μέρα απαγορευόταν η ελεύθερη πώλησή τους, υπάρχουν τόσα όπλα στα χέρια των πολιτών (μόνο τα αυτόματα AR-15, σαν αυτό που χρησιμοποίησε ο νεαρός δολοφόνος, υπολογίζονται σε 25 εκατομμύρια), που πρακτικά δεν θα άλλαζε τίποτε.

     Η κουλτούρα των όπλων, ως μέσου υπεροχής και κατίσχυσης έναντι του αντιπάλου (πραγματικού ή δυνητικού-φτιαχτού) δεν περιορίζεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά διαπνέει και την όλη πολιτική πραγματικότητα. Έτσι π.χ., κάθε τόσο διαβάζουμε για εγκρίσεις παροχής όπλων κάθε είδους (με τελευταία τα F-16) στην Ουκρανία, αλλά και την απάντηση των Ρώσων σε τέτοιες ενέργειες. Ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησε η όλη ιστορία, το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος βίας-εξοπλισμών-απειλών-περαιτέρω εξοπλισμών-περισσότερης βίας, που βέβαια μόνο καταστροφή αμάχων και υποδομών προκαλεί. Σε ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο δεν παίρνω το μέρος καμίας ‘υπερδύναμης’. Πιστεύω ότι με την κατάρρευση του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας θα έπρεπε να είχαν διαλυθεί οι κάθε είδους στρατιωτικοί συνασπισμοί και να είχαν αφεθεί τα διάφορα κράτη να ακολουθήσουν την πορεία της επιλογής τους, ελεύθερα από απειλές και εκφοβισμούς και αμοιβαία καχυποψία.

     Ουτοπία, θα πει κανείς. Δυστυχώς ναι. Όπως έχουμε πει κατά καιρούς στο παρελθόν, δυο είναι τα κύρια εμπόδια στην ειρήνη. Το ένα, η ακόρεστη δίψα κάποιων ανθρώπων για περισσότερη κυριαρχία, πολιτική και οικονομική, με οποιοδήποτε τίμημα. Τα άλλο, το λεγόμενο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα (military-industrial complex) που ενδιαφέρεται να ανεβάζει τα κέρδη του δημιουργώντας τεχνητές ανάγκες για να πουλάει τα φονικά προϊόντα του. Κοινός παρονομαστής, ο Διάβολος, ο οποίος «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς» [Ιωάν. 8:44]. Όπου βλέπουμε ανθρωποκτονίες, μεμονωμένες ή μαζικές, αυτός είναι ο απώτερος ηθικός αυτουργός. Τόσο δύσκολο είναι να τον διακρίνουμε και να του αντιστεκόμαστε;