Μέρες τώρα, πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα στη χώρα βρίσκονται υπό κατάληψη. Θα πει κανείς: «Ήμουνα νιος και γέρασα. Κάθε χρόνο το ίδιο δεν συμβαίνει;» Δεν θα διαφωνήσουμε με την επισήμανση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός. Βασική δικαιολογία της φετινής κατάληψης είναι η απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ (και βέβαια αν δεν υπήρχε αυτή η αφορμή, θα βρισκόταν κάποια άλλη, πραγματική ή υποθετική). Ωστόσο, κανείς από τους συμμετέχοντες στις καταλήψεις ή από όσους τους πριμοδοτούν πολιτικά για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα δεν σκέφτεται ότι εδώ και πενήντα χρόνια τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλλιεργούν ακριβώς αυτό που – υποτίθεται – πολεμούν τώρα: την απαξίωση των δημοσίων ΑΕΙ και την στροφή, έστω ως λύση απελπισίας, στα ιδιωτικά. Ποιος θα θέλει να σπουδάσει σε ένα ίδρυμα που κάθε τόσο οι πόρτες του κλείνουν από μια κλίκα κομματικών εγκαθέτων, όταν υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθεί μαθήματα και να δίνει εξετάσεις ανεμπόδιστος; Ποιος καθηγητής θα θέλει να διδάσκει με τον φόβο ότι μπορεί μια μέρα να τον χτίσουν στο γραφείο του ή να καταστρέψουν την ερευνητική του εργασία, όταν παραδίπλα μπορεί να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος, και πιθανώτατα με καλύτερες απολαβές; Και γιατί το κράτος να αναγκάζεται να συντηρεί και να επισκευάζει κατεστραμμένες αίθουσες, να καθαρίζει και να βάφει τοίχους και να επινοεί κάθε φορά λύσεις ανάγκης για να μη χαθεί το εξάμηνο; Αν οι διάφοροι καταληψίες (και οι πάτρωνές τους) είχαν πράγματι σκοπό τη βελτίωση των δημοσίων ΑΕΙ, θα έκαμναν ό,τι μπορούσαν για να διατηρήσουν ψηλά το επίπεδό τους, αντί να τα κλείνουν κάθε τόσο με το «έτσι θέλω» για κομματικούς λόγους. Αλλά βέβαια (κατά τη δική τους λογική) αυτό είναι αποκλειστικά δουλειά των κυβερνήσεων: ο λαός (και οι φοιτητές) δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη, πέρα από το να κόπτονται για ‘δωρεάν’… τα πάντα. Χωρίς να κουνήσουν ποτέ δημιουργικά το χέρι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου