Ας αρχίσουμε με ένα καθαρά τεχνικό παράδειγμα. Για να ασφαλίσουμε μια πόρτα πρέπει να υπάρχει μια κλειδαριά και ένα κλειδί. Δυο διαφορετικά αντικείμενα αλληλοσυμπληρώνονται και δίνουν το αποτέλεσμα για το οποίο είναι φτιαγμένα. Αν θελήσουμε να κάνουμε την ίδια δουλειά μόνο με δυο κλειδιά ή με δυο κλειδαριές, χωρίς το απαραίτητο ‘ταίρι’ τους, όλοι θα γελάσουν μαζί μας, ευνόητα και εντελώς δικαιολογημένα.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το παράδειγμα κατ’ αναλογίαν έχει πλήρη εφαρμογή στην τρέχουσα περισπούδαστη συζήτηση για γάμους ομοφύλων ατόμων και τη δημιουργία ‘οικογενειών’ από αυτά με δανεικές μητέρες ή άλλους αφύσικους τρόπους. Το ζήτημα έχει πάρει μείζονες διαστάσεις και οι υπέρμαχοί του, νομικοί και μη (περιλαμβανομένης και της προέδρου της δημοκρατίας), το έχουν αναγάγει σε επίπεδο ανθρωπίνου δικαιώματος, ο μη σεβασμός του οποίου μπορεί να οδηγήσει σε καταδίκη της χώρας μας από το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό δικαστήριο (μεταξύ μας: πρώτη φορά θα είναι; Εδώ έχουμε καταδικαστεί για πολύ πιο σοβαρά θέματα όπως η διαχείριση των απορριμμάτων μας).
Εξ ορισμού και βάσει της βιολογικής κατασκευής των ανθρώπων οι έννοιες του γάμου και της οικογενείας συνδέονται άρρηκτα με την συμπληρωματικότητα των φύλων. Αυτή ήταν ανέκαθεν η φυσική τάξη από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, και από αυτήν προήλθαμε όλοι όσοι έχουμε περάσει από το πρόσωπο της γης. Η αναγνώριση ‘γάμου’ μεταξύ ομοφύλων ατόμων είναι εξίσου παράλογη με την προσπάθεια να κλειδώσουμε μια πόρτα με δυο κλειδιά χωρίς κλειδαριά ή να συνδέσουμε μεταξύ τους δυο αρσενικά ή δυο θηλυκά ηλεκτρικά βύσματα. Αυτό που επιδιώκουν οι θιασώτες του ομόφυλου ‘γάμου’ είναι η κοινωνική νομιμοποίηση ενός προσωπικού αυθαιρέτου θελήματος. Μια αυθαιρεσία όμως δεν δημιουργεί δικαίωμα.
Δυστυχώς είναι ίδιον της εποχής μας να διαστρέφει τις λέξεις και τις έννοιες και να προσπαθεί να επιβάλει τις στρεβλές αντιλήψεις μιας μειονότητας, με την πρόθυμη σύμπραξη των πολιτικών και την αμέριστη βοήθεια της σύγχρονης ιατρικής της αναπαραγωγής (με το αζημίωτο φυσικά). Η όλη κατάσταση αποτελεί κλασικό παράδειγμα Ύβρεως, με την αρχαία ελληνική σημασία του όρου, της προκλητικής και αναιδούς συμπεριφοράς απέναντι στο Θείο. Και γνωρίζουμε ακόμη και από την μυθολογία ποιες ήταν κατά καιρούς οι συνέπειες μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θέλουμε άραγε τόσο πολύ να τις δοκιμάσουμε;
2 σχόλια:
ΓΕΝΙΚΑ ΜΙΑ ΛΑΘΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ Η ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ...ΟΛΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ....Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΔΕΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΟΧΙΑΣ ΥΛΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ...ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ...ΠΑΝΤΩΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Υ Π Ο Χ Ρ Ε Ω Τ Ι Κ Ε Σ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΗ. ΑΝ ΦΡΑΞΩ ΤΑ ΡΕΜΑΤΑ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ ....ΜΕΤΑ ...ΨΑΧΝΩΜΑΣΤΕ...
Ως προς το πρώτο σχόλιο, δέν πρόκειται για εκ κατασκευής αστοχία υλικών αλλά για επίκτητη και, πολλάκις, διδαχθείσα έννοια. Όμως στους Χριστιανούς τους κατά φύσιν σκεπτομένους είναι αυτονόητη η εγκράτεια προ του γάμου και σε περιπτώσεις χηρείας ή διαζυγίου, ή σε παρθένους αφιερωμένους στο έργο της Εκκλησίας ή και σε εκείνους που καίτοι ήθελαν, δέν κατόρθωσαν να βρουν ταίρι κι έμειναν άγαμοι. Άν κάπου κάποιος δέν τα καταφέρει, μετανοεί και συγχωρείται από τον Θεό. Δέν υπερηφανεύεται, δέν καυχάται. Τα δε στέφανα στους γάμους αυτό το νόημα έχουν, της επιβραβεύσεως της εντιμότητος. Οι ομοφυλόφιλοι μπορούν κι εκείνοι να κάνουν εγκράτεια, όπως οι κατά φύσιν άγαμοι. Υπάρχει και το σύμφωνο συμβίωσης. Η λέξη γάμος, όμως, είναι όρος που εδώ και 2000 έτη σημαίνει ένωση ανδρός με γυναίκα.
Δημοσίευση σχολίου