Ραφάλ και κόμματα

 

 Παρακολούθησα διαδικτυακά σε πραγματικό χρόνο -- παράπλευρο όφελος του υγειονομικού εγκλεισμού στο σπίτι -- την άφιξη των έξι μαχητικών Ραφάλ στην Αθήνα και στη συνέχεια στην Τανάγρα. Εργαλεία πολέμου βέβαια, ή στην καλύτερη περίπτωση αποτροπής πολέμου, και θα ήταν ευχής έργο αν αποτελούσαν περιττά αποκτήματα. Η πραγματικότητα όμως έχει άλλες απαιτήσεις, και δεν μπορούμε να την αγνοούμε και να είμαστε αιθεροβάμονες όταν έχουμε το είδος των γειτόνων που μας έλαχε. Οι Λατίνοι έλεγαν ‘Si vis pacem, para bellum’ (= αν θέλεις ειρήνη, ετοίμαζε πόλεμο). Εμείς ευχόμαστε σε κάθε περίπτωση να μένουμε στην προετοιμασία και η αποτροπή να είναι το όριο χρήσης και αυτών και των υπολοίπων οπλικών συστημάτων.
     Δεν αντέχω όμως να μη σχολιάσω τις δηλώσεις των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης. Όλες ανεξαιρέτως αποπνέουν το αισωπικό άρωμα «Όμφακές εισι»: αφού δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, ας το ευτελίσουμε όσο γίνεται. Η κοσμιότητα δεν επιτρέπει να τις χαρακτηρίσουμε με κατάλληλους όρους, μπορούμε όμως να φαντασθούμε τις ουρανομήκεις θριαμβολογίες που θα συνόδευαν κάποια ανάλογη δική τους κίνηση. Η πολιτική μικρότητα είναι τόσο μεγάλη που δεν τους επιτρέπει να βλέπουν πέρα από το στενό κομματικό οπτικό πεδίο, χωρίς να αντιλαμβάνονται τον κόσμο που τους προσπερνά αδιάφορα. Δεν είμαι διορισμένος συνήγορος της κυβέρνησης ή του πρωθυπουργού, ούτε επικροτώ όλες τις πολιτικές που εφαρμόζουν, αλλά οι καθημερινές δηλώσεις των ‘άλλων’ αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση των πρώτων. Σε κάθε τόνο μας φωνάζουν: «Προς Θεού, μη μας ψηφίσετε ποτέ!»  Βλέπετε; Και να το ήθελε κανείς, δεν του το επιτρέπουν οι ίδιοι.