Διαβάζω αυτό τον καιρό εκτός άλλων και ‘Το χρονικό της ελπίδας’ του μακαρίτη νευρολόγου Παντελή Παλτάκη, αναμνήσεις από τα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Από τις αρχές του 1949 σημειώνω δυο σύντομες αναφορές:
«Στις 10/1 οι επαγγελματοβιοτέχνες αρχίζουν την απεργία που είχαν εξαγγείλει προ διημέρου. Αίτημά τους να μην υλοποιηθεί η απόφαση της κυβέρνησης περί τηρήσεως λογιστικών βιβλίων».
«Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά που συγκινούν το πανελλήνιο [μάχη και σφαγή στη Νάουσα]... οι πολιτικοί αρχηγοί δεν κατόρθωσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση γιατί τα χάλασαν στα παζαρέματα για την κατανομή των υπουργείων. Άνθρωποι χωρίς εθνική συνείδηση, προσπαθούν να επωφεληθούν όσο μπορούν απ’ αυτή την κατάσταση. Δεν συγκινούνται από τα διαδραματιζόμενα γεγονότα».
Αγνοήστε τις ημερομηνίες και τα γεγονότα, και σκεφθείτε αν στα εβδομήντα χρόνια που πέρασαν από τότε άλλαξε κάτι στη νοοτροπία των πολιτικών αφενός και των συνδικαλιστών αφετέρου. Από τη μια μάχη για τις ‘καρέκλες’, από την άλλη αγώνας για μη εφαρμογή του νόμου. Κατά το κοινώς λεγόμενο, «τι είχες Γιάννη; τι είχα πάντα».
Τουλάχιστον σήμερα λογιστικά βιβλία τηρούνται...
2 σχόλια:
Και φυσικά μόνο εμφύλιος δεν ήταν. Πάνω από το 80% του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού ήταν ξένοι, μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων του βιαίως στρατολογημένοι, καμία λαϊκή αποδοχή στις περιοχές που τάχα απελευθέρωναν - ο κύριος λόγος που δεν επικράτησαν - καθοδηγούνταν από ξένη εχθρική δύναμη, είχε έναν από τους στόχους απόσπαση από την επικράτεια και δημιουργία τεχνητού μακεδονικού κράτους, κάτι που επιχειρείται σήμερα από τους απογόνους των προδοτών και ο οπλισμός φυσικά απ' έξω. Καλή Σαρακοστή.
Ιδεολογία που προσπαθεί να επικρατήσει με τα όπλα, πρώτα έχει πάψει να είναι ιδεολογία.
Δημοσίευση σχολίου