Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Ψευδαισθήσεις

«Τι βαθμούς πήρες;»
    «Είκοσι σε όλα, εκτός από ένα 17». 

    Θα γίνω άραγε κακός αν σχολιάσω ότι περισσότερο πιστεύω αυτό το δεκαεφτάρι από όλα τα εικοσάρια, και ότι αυτό πιθανώς έχει μεγαλύτερη αντικειμενική αξία; Πώς μια μέρα θα μιλήσει κανείς στα παιδιά αυτά για ‘αξιοκρατία’ ή για ‘αξιολόγηση’ όταν θεωρείται εκ των προτέρων δεδομένο ότι μόνο το ‘άριστα’ υπάρχει και ότι αυτό είναι ‘κατακτημένο δικαίωμα’ από την πρώτη μέρα στο σχολείο (τη απαιτήσει των γονέων και τη συνεργία των παιδαγωγών), χωρίς κανένα κόπο ή προσπάθεια και χωρίς κάποιου είδους κρίση και σύγκριση; Μετά από 10-20 χρόνια σπουδών με εξασφαλισμένη την ‘πρωτιά’, μπορεί κανείς να εισαγάγει κριτήρια που αναγκαστικά θα κατατάσσουν κάποιους δεύτερους, τρίτους... ή τελευταίους; Και τι θα γίνουν τότε όλοι αυτοί οι ‘άριστοι’ που ξαφνικά μένουν απ’ έξω;
    Ας σημειώσω και κάτι ανάλογο. Πριν αρκετά χρόνια, σε ιατρικό συνέδριο συζητιόταν το θέμα των αυτοκτονιών στο στρατό από ψυχιατρική σκοπιά. Έθεσα στους ομιλητές τη δική μου ερμηνεία. Όταν νέοι άνθρωποι, που δεν είχαν ακούσει ποτέ ‘όχι’ στη ζωή τους, που κάθε επιθυμία τους ήταν διαταγή, που κανείς δεν τους είχε βάλει κάποιους περιορισμούς, βρίσκονται κλεισμένοι σε τέσσερεις τοίχους, με αυστηρό πρόγραμμα, όπου ο κάθε ανώτερος διατάσσει και όπου αυτοί αποτελούν τον τελευταίο τροχό της αμάξης, τότε η ψυχική νόσος και οι συνέπειές της είναι αναπόφευκτες. Συμφώνησαν...
    Τελικά η καλλιεργημένη ψευδαίσθηση ότι είσαι άριστος, είσαι ‘και ο πρώτος’, ότι όλοι και όλα υπάρχουν και δουλεύουν μόνο για σένα, είναι πολύ επικίνδυνη... 

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα γονέων που τα βάζουν, γίνονται φορτικοί με τους εκπαιδευτικούς των γονιών τους επειδή τους βάζουν 19 βαθμό στον έλεγχο επίδοσης και όχι 20 όπως θα ήθελαν αυτοί. Τι μίζεροι άνθρωποι...

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

"Να μη στενοχωρηθεί το παιδί"!
Κλασική (αποφεύγω το χαρακτηριστική...) έκφραση κάθε Νεο-Έλληνα γονέα, τουλάχιστον για τελευταία 50 χρόνια. Λανθασμένη νοοτροπία που δημιουργεί φυγόπονους, νωθρούς και ηττημένους νέους αργότερα. Λεν είμαστε λίγοι όσοι πιστεύουμε πως ένα μέρος απ' όσα τραβάμε σήμερα, φείλεται στην κακή ανατροφή της γενιάς που κυβερνάει και που θα κυβερνήσει.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει την άκρα αυστηρότητα (το δάσκαλο που κρατάει το άριστα για τον εαυτό του). Η καλή επίδοση να επιβραβεύεται και η κακή να υφίσταται την αντικειμενική μείωση της βαθμολογίας. Όχι χωρίς τη "δεύτερη ευκαιρία", αλλά όχι και μια ζωή δικαιολογίες χωρίς αξία.
Κάποτε θα πρέπει να πάρουμε και το μάθημά μας!