Λένε για μερικά φίδια ότι κοιτάζουν στα μάτια το θύμα τους και το καθηλώνουν με το βλέμμα πριν του επιτεθούν. Το ζώο μένει σαν υπνωτισμένο, αδύναμο να αντισταθεί μπροστά στον θανάσιμο κίνδυνο που βλέπει να έρχεται. Κάπως έτσι δείχνουμε να αντιδρούμε ως χώρα σε όσα βλέπουμε να μας έρχονται, σε δέκα μέρες, σε τρεις μήνες ή σε όποιο άλλο χρονικό διάστημα. Λες κι έχουμε πέσει θύματα κι εμείς του υπνωτικού βλέμματος των ‘αγορών’ και των ποικίλων άλλων όφεων και δρακόντων που σαλεύουν στον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο χάρτη έτοιμα να κατασπαράξουν ό,τι βάλει ο αδηφάγος νους τους. Ενώ πιθανώς υπάρχουν λύσεις και στρατηγικές κινήσεις που μπορούν να ελαφρώσουν--σχετικά πάντα--τη θέση μας, περιμένουμε το μοιραίο εντελώς δειλά και άβουλα.
Διαβάζω π.χ. την πρόταση για ανατίμηση της δραχμής και αποπληρωμή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους σε νέες δραχμές [ΕΔΩ]. Δεν είμαι ειδικός για να την κρίνω. Ωστόσο δεν πιστεύω ότι θα γραφόταν χωρίς να έχει ένα στοιχειώδες λογικό και νομικό έρεισμα. Και απορώ γιατί δεν συζητείται ευρύτερα από τους κρατούντες, έστω ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί, ενώ αντίθετα προωθείται η υπαγωγή όλου του χρέους μας στο αγγλικό δίκαιο, κάτι που θα μας στερήσει τη δυνατότητα αυτή. Προφανώς το ‘βλέμμα του φιδιού’ (διάβαζε Μέσα Μαζικής Επικυριαρχίας) έχει κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.
1 σχόλιο:
Ίσως θα μπορούσες να το πεις και έτσι.
Προσωπικά νομίζω ότι, υπάρχει μια μοιρολατρεία, συνειδητοποίηση της απόλυτης αδυναμίας μπροστά σ' ένα κακό που μπορεί να παρομοιασθεί με σεισμό, λοιμό, καταποντισμό κτλ.
Επίσης διακρίνω στους σύγχρονους ΄Ελληνες και στον εαυτό μου έλλειψη αγωνιστικότητας. Δεν μάθαμε να αγωνιζόμαστε ή ξεχάσαμε να αγωνιζόμαστε, αφού τόσα χρόνια σχετικά εύκολα έβγαινε ο επιούσιος.
Άλλη πολύ σοβαρή παράμετρος που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να μας ανησυχεί από μόνη της, αλλά τώρα μας βολεύει να την λησμονούμε, είναι ότι τα πιο πολλά νέα παιδιά που τους στερήσαμε το παρόν και το μέλλον και φυσιολογικά θα έπρεπε να μας καρατομήσουν, έχουν προ πολλού ξεφύγει στην εικονική πραγματικότητα, δεν ζουν σε όλες της τις διαστάσεις την υπαρκτή, δεν συνειδητοποιούν το έγκλημα.
Και κάτι ακόμα: λείπει ο ηγέτης. Ο ένας που θα τραβήξει μπροστά, θα χαράξει μια πατριωτική στρατηγική πορεία, θα καλέσει σε συστράτευση έστω με πολλές θυσίες τον ελληνικό λαό.
Μας έτυχαν πολλές θλιβερές συγκυρίες.
Δημοσίευση σχολίου