Το συγχωροχάρτι της περαίωσης

Ίσως κάνω λάθος, αλλά γενικά ο Τύπος και τα λοιπά Μέσα υποδέχθηκαν την αναγγελία της επικείμενης περαίωσης με ανακούφιση μάλλον παρά με διαμαρτυρίες για ένα ακόμη φορομπηχτικό τέχνασμα. Υπήρξαν βέβαια και οι εξαιρέσεις, όπως ο Β. Χιώτης στο ΒΗΜΑ. Ωστόσο, οι περισσότεροι είδαν το άγγελμα αυτό περίπου ως σωτηρία από τον ‘μπαμπούλα’ του ΣΔΟΕ. Έστω κι αν βαφτίζεται ‘εθελοντική’, η περαίωση δεν παύει να αποτελεί ένα εκβιαστικό τέχνασμα, αφού ακούσαμε από επίσημα χείλη πως όσοι δεν την επιλέξουν «να είναι βέβαιοι ότι θα ελεγχθούν οπωσδήποτε». Σε μια εποχή που το κράτος κυνηγάει τα λεφτά όπου μπορεί (χωρίς δυσανάλογο πολιτικό κόστος), ποτέ δεν είναι κανείς σίγουρος ότι τα βιβλία και τα χαρτιά του θα βρεθούν εντάξει. Κάπως έτσι δεν ενεργεί και η μαφία; Πλήρωνε ‘προστασία’ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Όπως στον Μεσαίωνα ο Πάπας είχε επινοήσει τα συγχωροχάρτια ως επικερδές εργαλείο για να αγοράζουν οι περιδεείς πιστοί την ψυχική τους ηρεμία, έτσι και το ελληνικό δημόσιο, αντί να ανασκαλεύει σκελετούς ανελέγκτων υποθέσεων στα ντουλάπια του καθενός από τους πολίτες, ζητάει το απλούστερο: δώστε μερικά χιλιάρικα και κάψτε τα βιβλία σας. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.