Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Μακριά από τη δημοσιότητα

Δεν την επιζητούν. Δεν χρησιμοποιούν τα Μέσα ως ‘μέσον’ για να επιτύχουν εξυπηρετήσεις και εκδουλεύσεις, που ούτως ή άλλως δικαιούνται από το ‘κράτος πρόνοιας’. Το να τους γνωρίζεις είναι προνόμιο για λίγους. Κι αυτό για λίγο, όσο χρειάζεται για να βγουν από ένα αδιέξοδο επεισόδιο στον μακρύ δρόμο της φροντίδας, που βαδίζουν καθημερινά επί χρόνια, αγόγγυστα, χωρίς να εύχονται να έλθει το τέλος. Και να συνεχίσουν τον δρόμο με το ίδιο κουράγιο, με τα μάτια στραμμένα Ψηλά, ‘ποτέ από το χρέος μη κινούντες’. Ξεπερνώντας τα εμπόδια που βάζει μπροστά τους το ‘σύστημα’ με τις επιτροπές, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τις αιτήσεις, τα δικαιολογητικά ξανά και ξανά (μετά από εικοσιπέντε χρόνια ολικής αναπηρίας θα περίμενε κανείς ότι δεν χρειάζονται πλέον άλλες ‘επαναλήψεις’). Κάθε καινούργιο πρόβλημα στην πορεία της αρρώστιας που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί στο σπίτι σημαίνει μεταφορά στα χέρια σε δυο ορόφους, ενός ανθρώπινου πλάσματος που ζει ακόμη χάρη στις θυσίες δυο ηλικιωμένων γονέων, που εξακολουθούν να λένε το ‘Ευχαριστώ’ από την καρδιά τους, πρώτα στον Θεό και μετά σε καθέναν που τους δίνει ακόμη μια ελπίδα ότι η Αθηνά θα εξακολουθήσει να είναι μέλος της οικογένειάς τους και κέντρο του ενδιαφέροντός τους, έστω κι αν επί χρόνια τώρα δεν έχει κουνήσει τα χέρια ή τα χείλη της.

Σημ. Αφιερώνεται σε όλους όσοι καθημερινά και δημόσια κινούν χέρια και χείλη μόνο για να πετροβολούν και να υβρίζουν προς κάθε κατεύθυνση.

1 σχόλιο:

maria ds είπε...

Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζονται την δημοσιότητα γιατί είναι γεμάτοι. Κοιτάζοντάς τους στα μάτια ομολογείς: εδώ είναι η αληθινή ζωή, η αληθινή αγάπη, ο αληθινός έρωτας, πέρα από ανάγκες, αντοχές και χρέη.
ευχαριστώ που μου θυμίσατε την υγρή ματιά τους...