Δανείζομαι τον τίτλο από την ομώνυμη χθεσινή επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην ‘Καθημερινή’ (αναζητείστε την στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, αξίζει τον κόπο), για να συμφωνήσω με τα γραφόμενα και να παραθέσω μια μόνο παράγραφο:
‘Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, το ύφος και το ήθος των εργαζόμενων σε ιδιωτικές κλινικές ή ιδιωτικές ασφαλίσεις, σε σύγκριση με τον σατραπισμό, την αναίδεια, την προκλητική φυγοπονία της δημοσιοϋπαλληλίας; Γιατί το ιδιωτικό συμφέρον να επιβάλλει αυτονόητα την ευπρέπεια και ευγένεια, το δημιουργικό ενδιαφέρον για τη δουλειά, ενώ το κοινωνικό λειτούργημα να βυθίζει νομοτελειακά τον λειτουργό στη χαύνωση ή στην εξουσιαστική ιταμότητα και στον σαδισμό; Χωρίς απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα και συνακόλουθη πολιτική πρόταση δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα πραγματικά και τίμια αριστερό.’
Κι ένα συμπέρασμά του: ‘Αρκείται η δημοσιοϋπαλληλία στη δική της βολή θωρακισμένη με ατιμωρησία και μονιμότητα’. (Ο τονισμός των λέξεων δικός μου, χωρίς σχόλια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου