"Οι γαρ δίκαιοι ζώσι και τεθνηκότες" (28/1/2008)

Κρίσεις και σχόλια για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο θα ακούσουμε πολλά αυτές τις μέρες. Ας περιορισθούμε εδώ σε κάτι κάπως ιατροπρεπές. Ίσως μέσα από την βιωματική εμπειρία της ασθένειας του εκλιπόντος, που έγινε σε κάποιο βαθμό δημόσιο κτήμα, ο καρκίνος έγινε λιγότερο ‘επάρατος’, λιγότερο ‘ταμπού’. Χωρίς να παύει να είναι δύσκολος, βαρύς, σταυρός για όσους τον φέρουν, έγινε αντικείμενο συζήτησης, προβληματισμού, έδωσε αφορμή για να σκεφτούμε όλοι το τέλος όπως θα πρέπει να είναι (αν όχι πάντα ανώδυνο, τουλάχιστον ανεπαίσχυντο και ειρηνικό, δηλαδή Χριστιανικό). Εκεί που ο θάνατος είναι πλέον ορατός είναι καλύτερες οι λιγότερες ιατρικές παρεμβάσεις. Πιο αποτελεσματική ανακούφιση, στο περιβάλλον της επιλογής του αρρώστου (όπου αυτό είναι πρακτικά εφικτό), όχι μάταιες χημειοθεραπευτικές και άλλες σκιαμαχίες ενάντια στην προσωπική μας αίσθηση ιατρικής αποτυχίας. Ας κρατήσουμε αυτό το μήνυμα από τις τελευταίες ημέρες του Ιεράρχη, και ας δίνουμε κι εμείς το περιθώριο στους καρκινοπαθείς και άλλους ασθενείς μας να έχουν ‘καλά στερνά’, και καλόν Παράδεισο.