Υπάρχουν κάποια λόγια του Χριστού που μας μεταφέρουν αυτούσια οι Ευαγγελιστές και που δεν μπορούμε να τα προσπεράσουμε χωρίς να μας δημιουργήσουν αισθήματα ενοχής, ή τουλάχιστον να μας οδηγήσουν σε κάποια αυτοκριτική: ανταποκρίνεται η ζωή και η συμπεριφορά μας στο κριτήριο που θέτουν τα λόγια αυτά; Σημειώνω τρία πολύ χαρακτηριστικά:
Το πρώτο (ο λεγόμενος Χρυσός Κανόνας): «Πάντα ὅσα ἂν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς» [Ματθ. 7:12].
Το δεύτερο: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» [Ματθ. 25:45]. Φυσικά υπάρχει και το θετικό αντίστοιχο λίγο πιο πάνω, στον στ. 40.
Και το τρίτο, που ακούστηκε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με. Οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;» [Ματθ. 18:33].
Δεν χρειάζεται πολλή και βαθιά σκέψη για να αντιληφθεί κανείς ότι και τα τρία χωρία ουσιαστικά αναφέρονται στο ίδιο θέμα: το καθήκον της αγάπης και της αγαθοεργίας και ευεργεσίας προς όλους τους άλλους. Που δεν πηγάζει από κάποια δική μας καλή διάθεση, αλλά αποτελεί χρέος ευγνωμοσύνης και ανταπόδοσης για όσα έχουμε λάβει από τον Θεό. «Ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» [Α΄ Ιω. 4:19]. Προϋπόθεση βέβαια είναι να αναγνωρίζουμε τις δωρεές αυτές και την θεϊκή προέλευσή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου