Είναι από εκείνες τις σύντομες απρόσμενες συναντήσεις που μετά το αρχικό ξάφνιασμα μας προκαλούν ένα χαμόγελο και ένα σκίρτημα επαγγελματικής υπερηφάνειας, που καλό είναι να το καταπνίγουμε εν τη γενέσει του, για να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά μας.
Εκεί που κάνω κάποια εργασία ρουτίνας στην κλινική, ένας άγνωστος ηλικιωμένος κύριος που μιλάει με την προϊσταμένη μου απευθύνει με ενθουσιασμό τον λόγο. «Γιατρέ μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» Τον αντιχαιρετώ και αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι. Εκείνος σπεύδει να με διαφωτίσει. «Με είχες δει πριν δεκαεφτά χρόνια. Με είχε στείλει σε σένα ο κύριος Τάδε και όταν σου είπα ότι είμαι εβδομήντα ετών και δεν μου βρήκες τίποτε σημαντικό, μου είπες: πάρε κι άλλα εβδομήντα από μένα!»
Ομολογώ ότι σπάνια κάνω τέτοιες… γενναιοδωρίες – άλλωστε τα χρόνια τα δίνει ο Θεός και όχι ο γιατρός. Ωστόσο, το γεγονός ότι ο άνθρωπος με θυμάται μετά από μια μεμονωμένη επίσκεψη χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και μετά από τόσο καιρό (κάτι που επιβεβαιώνω αργότερα από το αρχείο) δείχνει ότι το διάστημα που πέρασε δεν επηρέασε τις ανώτερες λειτουργίες της μνήμης και της νόησης. Μεγάλη υπόθεση, καθώς πλησιάζει τα ενενήντα. Τον συγχαίρω από καρδιάς, τον ευχαριστώ για τα καλά του λόγια και εύχομαι να συνεχίσει να ισχύει η ‘δωρεά’ μου. Δόξα τῷ Θεῷ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου