Η σημερινή ημέρα σημαδεύεται από την εκδημία, νωρίς το πρωί, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, μετά την τελευταία δύσκολη αρρώστια του. Ενός μοναδικού κληρικού που, ακολουθώντας τα βήματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με αποστολικό ζήλο, «διήλθεν ευεργετών και διδάσκων και οικοδομών» ανθρώπους και ναούς και εκκλησίες ολόκληρες σε πολλά μέρη του κόσμου, με κορυφαίο έργο του την εκ του μηδενός αναγέννηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας τα τελευταία 35 χρόνια.
Οπωσδήποτε πολλοί, πιο αρμόδιοι, θα αναφερθούν στο έργο και την προσφορά του εκλιπόντος ιεράρχου. Ας σημειώσω εδώ δυο-τρεις προσωπικές σκέψεις. Είχε συνυπηρετήσει για ένα διάστημα με τον πατέρα μας στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Σύρου το 1952, κάτι που θυμήθηκε με συγκίνηση σε μια μοναδική τηλεφωνική μας επικοινωνία πριν αρκετά χρόνια. Είναι ενδεικτικό της γενικής αναγνώρισής του ότι στις μεγάλες εορτές (Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ.) το μήνυμά του ήταν από αυτά που κυκλοφορούσαν και διαβάζονταν περισσότερο και (κατά τη γνώμη μου) είχαν και το ουσιαστικότερο περιεχόμενο, και επομένως και την μεγαλύτερη απήχηση στο ακροατήριο και το αναγνωστικό κοινό τους, ακόμη και μεταξύ ανθρώπων που μικρή σχέση είχαν με την Εκκλησία.
Και κάτι ακόμη, από μια πολύ παλιά τηλεοπτική του συνέντευξη, πολύ πριν γίνει Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας (την είχα παρακολουθήσει και παραθέτω από μνήμης). Του έγινε μια ερώτηση για τις εκτρώσεις και αν πρέπει να επιτρέπονται όταν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Εκείνος απάντησε: «Πριν πολλά χρόνια, έθεσαν σε κάποιον πατέρα το δίλημμα: ποιον θέλεις να σώσουμε, τη γυναίκα σου ή το παιδί που κυοφορεί; Εκείνος αδίστακτα απάντησε: Και τους δύο. Και γεννήθηκα εγώ, και η μητέρα μου έζησε».
Είθε ο Κύριος που πλέον «ανέπαυσεν εκ των κόπων αυτού» τον εκλιπόντα «εν χώρα ζώντων» να αναδεικνύει πάντοτε ποιμένες και εκκλησιαστικούς ηγέτες του ιδίου φρονήματος και ήθους. Αιωνία η μνήμη του!
8 σχόλια:
Θα πρότεινα να μην έχετε τόσο θαυμασμό στον Αλβανίας Αναστάσιο ως εκκλησιαστικό ηγέτη τουλάχιστον της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Άλλα πράγματα πιο σημαντικά έπρεπε και πρέπει να υπάρχουν στους εκκλησιαστικούς ηγέτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το παρακάτω άρθρο φανερώνει τί εννοώ.
ΕΙΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Ἀπάντησις εἰς τὰς οἰκουμενιστικάς θεωρίας τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Ἀλβανίας ὅτι «εἶναι τὰ ἔθνη συγκληρονόμοι καὶ σύσσωμα καὶ συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) ἐν τῷ Χριστῷ»
Τοῦ κ. Νικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου
https://niksothropoulos.wordpress.com/2012/06/09/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%cf%8c%ce%b8%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%ba%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%af%ce%b1/
Ας ευχηθούμε να σώθηκε η ψυχή του.
Δημοσιεύω τα σχόλια χωρίς αναγκαστικά να συμμερίζομαι τις απόψεις τους. Ο καθένας θα βαστάσει το δικό του φορτίο στην κρίση, και ας θυμόμαστε ότι "εἷς ἐστιν ὁ νομοθέτης καὶ κριτής, ὁ δυνάμενος σῶσαι καὶ ἀπολέσαι· σὺ δὲ τίς εἶ ὃς κρίνεις τὸν ἕτερον;" Την αναβίωση μιας ολόκληρης Εκκλησίας ένας άνθρωπος την πιστώνεται: ο εκλιπών. Και αν δεν ήταν από Θεού το έργο του, θα είχε καταλυθεί εν τη γενέσει του.
Δηλαδή δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε τους πνευματικούς ποιμένες;
Δεν πρέπει να ερευνούμε αν η πίστη τους ήταν η Ορθή πίστη;
Για το έργο του Αναστασίου στην Αλβανία είναι γνωστό και αναγνωρίζεται απο όλους.
Αν διαβάσετε προσεκτικά θα δείτε ότι αναγνωρίζεται και στο άρθρο από τον Μεγάλο αείμνηστο Θεολόγο.
"πολὺ ἀξιόλογο ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη, ἄνδρα μεγάλης μορφώσεως καὶ μεγάλου ἔργου στὴν ᾿Εκκλησία"
Τοῦ Μακαριστού Νικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου
https://niksothropoulos.wordpress.com/2012/06/09/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%cf%8c%ce%b8%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%ba%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%af%ce%b1/
Γενικά θα πω ότι πολλά έργα γίνονται και δεν είναι εκ Θεού και δεν καταλύονται εν τη γενέσει τους. Καλό έργο έκανε, αλλά το πιο σημαντικό είναι η διατήρηση καθαρής της Ορθόδοξης πίστης. Χωρίς Ορθόδοξη πίστη δεν σωζόμαστε.
Το πώς θα σωθεί ο καθένας μας το γνωρίζει μόνο ο Θεός. "Δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου" μας λέει και πάλι ο Αγ. Ιάκωβος. Επιτέλους, ας δεχθούμε ότι "ἐκ μέρους γινώσκομεν" ακόμη και τους εαυτούς μας, πολύ περισσότερο τους άλλους. Ας μείνουμε εκεί. Συγχωρήστε με.
Αν δεν θέλετε να συνεχίσουμε τη συζήτηση, αγαπητέ κ. Παπαγιάννη, όπως θέλετε. Δεν θέλω να σας πιέσω.
Όμως αν κάποια στιγμή θελήσετε, θα ήθελα να συζητήσουμε για το αν και κατα πόσο είναι ξεκάθαρες οι προϋποθέσεις σωτηρίας σύμφωνα την Ορθόδοξη διδασκαλία της Μίας Εκκλησίας, της Ορθόδοξης.
Και ποιά η έννοια του "εκ μέρους γινώσκομεν" και αν μπορούμε να αξιολογήσουμε τους πνευματικούς ποιμένες.
Ένας Πιστός Ορθόδοξος
Ως Ορθόδοξοι νομίζω ότι γνωρίζουμε προϋποθέσεις σωτηρίας, η απόφαση και η κρίση όμως είναι του Θεού, που «γινώσκει τα κρύφια της καρδίας» του καθενός. Οι προϋποθέσεις δεν αποτελούν εγγυήσεις, γι’ αυτό και συχνά λέμε ότι την ημέρα της Κρίσεως θα βρεθούμε προ εκπλήξεων (και προς τις δυο κατευθύνσεις…). Άλλωστε, αυτό υποδηλώνουν τα μνημόσυνα υπέρ των κεκοιμημένων, ακόμη και εκείνων που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε δικαίους και αγίους: να μη τους καταλογίσει ο Κριτής Θεός κάτι (γνωστό ή άγνωστο σ’ εμάς) που θα επιβαρύνει την θέση τους. Ευτυχώς Εκείνος είναι και παντογνώστης και μακρόθυμος και πολυέλεος. Ας κλείσουμε εδώ το θέμα. Ευχαριστώ για τις σκέψεις σας.
Συμφωνώ με όλα όσα γράψατε στο τελευταίο σχόλιο σας αγαπητέ κ. Παπαγιάννη. Ακόμα συμφωνώ να βάλουμε μια άνω τελεία, να το κλείσουμε προσωρινά το θέμα και προτείνω να συνεχίσουμε κάποια άλλη στιγμή την καλοδιάθετη συζήτηση μας.
Ευχαριστώ και εγώ για την φιλοξενία.
Ένας Πιστός Ορθόδοξος
Δημοσίευση σχολίου