Στο ιστολόγιο ‘Ακτίνες’ διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κ. Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου με τίτλο ‘Γιατίμέ… Greeκlish;’ και εν πολλοίς συμφωνώ με όσα γράφει. Ας καταγράψω μερικές δικές μου παρατηρήσεις.
Δεν ξέρω αν υπάρχει συστηματικός και σκόπιμος μισελληνισμός πίσω από τις όποιες προσπάθειες για μετάλλαξη του ελληνικού αλφαβήτου, ή απλώς μια τάση προς μια πιο εύκολη γλωσσική λύση (υπάρχουν και μερικοί Έλληνες που μετά ζήλου υποστηρίζουν την καθιέρωση της φωνητικής ορθογραφίας, ως δήθεν πιο… ‘δημοκρατικής’, διότι δεν στερεί από τους αναλφάβητους την δημόσια αποδοχή!...). Ο μακαρίτης καθηγητής νευρολογίας Στ. Μπαλογιάννης έλεγε ότι οι γλώσσες, όπως και τα μαθηματικά, είναι αντίδοτο για τις διάφορες άνοιες που κατατρύχουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Με το πνεύμα αυτό, η έμφαση στην ορθογραφία ιδίως στις μικρές ηλικίες αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για τη σωστή διάπλαση του εγκεφάλου. Χρέος των εκπαιδευτικών – όχι μόνο των φιλολόγων – αλλά και όλων των δημοσίων προσώπων (π.χ. πολιτικών, δημοσιογράφων, εκφωνητών και παρουσιαστών) είναι να ενθαρρύνουν και να καλλιεργούν την ορθή χρήση της ελληνικής γλώσσας σε κάθε γνωστικό αντικείμενο.
Ο αρθρογράφος κάπου χαρακτηρίζει την αγγλική γλώσσα «πολύ πτωχή». Δεν συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό, και είμαι βέβαιος ότι συντάσσονται μαζί μου όλοι όσοι ασχολούνται σοβαρά με τη μετάφραση από και προς τη γλώσσα αυτή. Η αγγλική δεν θα είχε την διάδοση που έχει ως διεθνής γλώσσα αν υστερούσε σε εκφραστικές δυνατότητες. Κάθε γλώσσα είναι προϊόν και έκφανση της κοινωνίας και του πολιτισμού που την δημιούργησε, και έχει τον δικό της πλούτο. Δεν ‘ανεβάζουμε’ τη δική μας γλώσσα με το να ‘βραχύνουμε’ κάποια άλλη. Ως Έλληνες, χωρίς να περιφρονούμε τις άλλες γλώσσες, σεβόμαστε και εκτιμούμε την δική μας διότι είναι το ‘γάλα’ με το οποίο τραφήκαμε από τη γέννησή μας και συνεχίζουμε να τρεφόμαστε. Νομίζω ότι αυτή είναι ‘ικανή και αναγκαία συνθήκη’, όπως θα το έθεταν οι μαθηματικοί. Δεν χρειάζεται κανένα άλλο δικαιολογητικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου