«Καῦμα μέγα»

Εδώ και πολλές μέρες ψηνόμαστε από τις υψηλές θερμοκρασίες που καταγράφονται σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, και φοβούμαστε ότι θα γίνουμε και κυριολεκτικά ‘πυρίκαυστοι’ αν επαναληφθεί επαυξημένο το μετεωρολογικό μοντέλο προηγουμένων ετών. Ακούμε και τι γίνεται λίγο πιο νότια, πριν μερικές εβδομάδες στην Ινδία και πρόσφατα στη Μέκκα, όπου πάνω από χίλιοι άνθρωποι πέθαναν στο ετήσιο ‘χατζ’ των Μουσουλμάνων από τους αφάνταστα ανυπόφορους 52 βαθμούς. Μιλούμε για την κλιματική κρίση και τις επικείμενες συνέπειές της, συσκεπτόμαστε και αποφασίζουμε για ‘μέτρα’, που βέβαια δεν αποτελούν ούτε καν ασπιρίνες μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος. Είναι σαν να προσπαθούμε να σβήσουμε μια φωτιά μ’ ένα σταγονόμετρο.

     Ας δούμε όμως το φαινόμενο και από μια άλλη οπτική γωνία. Δεν είμαι βιβλικός θεολόγος, αλλά αυθόρμητα μου έρχεται στο νου μια φράση της Αποκάλυψης:  «Καὶ ὁ τέταρτος [άγγελος] ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ἥλιον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ καυματίσαι ἐν πυρὶ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἐκαυματίσθησαν οἱ ἄνθρωποι καῦμα μέγα» [Αποκ. 16:8-9]. Το ιερό βιβλίο περιγράφει μία από τις ‘έσχατες πληγές’ «τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» [Αποκ. 15:7]. Εδώ ίσως δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια αλληγορική ερμηνεία (όπως σε άλλα οράματα): η περιγραφή παραπέμπει σε μια πραγματικότητα που τη ζούμε στην κυριολεξία. Ποια όμως η αντίδραση των ανθρώπων στην παιδαγωγική αυτή μάστιγα; Δυστυχώς αρνητική και απογοητευτική, όπως συνεχίζει ο ιερός συγγραφέας: «καὶ ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔχοντος ἐξουσίαν ἐπὶ τὰς πληγὰς ταύτας, καὶ οὐ μετενόησαν δοῦναι αὐτῷ δόξαν». Και αυτό το φαινόμενο δεν μας είναι άγνωστο· το βλέπουμε καθημερινά στην εποχή μας, με ποικίλες εκδηλώσεις όπου οι άνθρωποι αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τον Θεό (με τρέχον παράδειγμα το αναίσχυντο Europride που αρχίζει σήμερα στην πόλη μας, και που σπεύδει να το ‘πατρονάρει’ ακόμη και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο!). Τόση δίψα έχουμε λοιπόν να δοκιμάσουμε και τις υπόλοιπες έσχατες πληγές;