Ένα παλιό σατιρικό απόφθεγμα έλεγε: «Η Ελλάδα έδωσε στον κόσμο τα φώτα του πολιτισμού κι έμεινε η ίδια στο σκοτάδι». Όπως κάθε καλή σάτιρα, περιέγραφε μια αλήθεια με μορφή αυτοσαρκασμού. Το θυμάμαι κάθε φορά που στη δημοσιότητα κυριαρχούν ειδήσεις από το κοινοβούλιο – μόνο πολιτισμό δεν αποπνέουν συνήθως – ή τον χώρο της ανώτατης παιδείας (εκεί να δείτε πολιτισμό…). Όταν τα δύο διασταυρώνονται, όπως στις μέρες μας, ο πολιτισμός απογειώνεται και φθάνει στο τουρκόφερτο ουσιαστικό που έγινε μόδα από προχθές.
Δεν ανήκω ούτε στον πολιτικό ούτε στον ακαδημαϊκό χώρο (η μόνη μου διέλευση από τον δεύτερο ήταν άμισθη επί επτά χρόνια, ενώ το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας δεν με πληρώνει τίποτε για το μεταπτυχιακό μάθημα που οργανώνω και διδάσκω, εκτός από έξοδα κίνησης). Ως Έλληνας πολίτης, που χρηματοδοτεί με τη φορολογία του τόσο τους πολιτικούς όσο και τους πανεπιστημιακούς, παρακολουθώ με αυξανόμενη απαισιοδοξία το κατρακύλισμα των θεσμών αυτών. Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα παράγει νόμους για την ανώτατη παιδεία που δεν εφαρμόζονται στην πράξη, ακόμη κι αν έχουν εγκριθεί με ευρύτατη πλειοψηφία από τη βουλή. Η τελευταία αποτελεί πεδίο διαρκούς και ολοένα κλιμακούμενης κομματικής έντασης, η οποία μικρή μόνο σχέση έχει με το αντικείμενο της νομοθεσίας: κάθε φορά, από οποιαδήποτε αφορμή, καταλήγει στην ίδια επωδό, εκείνη του σκυλοκαυγά (συγγνώμη, αγαπητοί κύνες!).
Όσο για την ανώτατη παιδεία, εκτός από παλιές παθογένειες του τύπου της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού, στην περίοδο της μεταπολίτευσης μαστίζεται κυρίως από την χρόνια και ανίατη νόσο της αριστεροσύνης, που έχει μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε φυτώρια αναρχικών και άσυλα τρομοκρατών. Το γεγονός ότι από αυτά βγαίνουν κάθε χρόνο και πολλοί που διαπρέπουν, συνήθως εκτός συνόρων, οφείλεται αποκλειστικά στην προσωπική θέληση, αφοσίωση και επίμονη προσπάθεια συγκεκριμένων ανθρώπων (φοιτητών και καθηγητών), και όχι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Έτσι, το ότι ψηφίσθηκε (μόνο από την κυβέρνηση) ένας ακόμη νόμος για την ανώτατη παιδεία με αφήνει κυνικά αδιάφορο. Η τύχη όλων των νόμων κρίνεται στο στάδιο της εφαρμογής. Οψόμεθα λοιπόν, αν θα ανάψει κάποιο αχνό φως στα ΑΕΙ.
2 σχόλια:
Δυστυχώς! Αλλά δεν οφείλεται σε κακή τύχη. Σε μας οφείλεται παρακμή...
Σαράντα τόσα χρόνια που θυμάμαι τα τεκταινόμενα στην πολιτική και στην κοινωνία, κάθε νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ βρίσκει σύσσωμη και σθεναρή αντίδραση από την αντιπολίτευση, τους φοιτητές, το διδακτικό προσωπικό και προκαλεί εντάσεις, αποχές, πορείες, μολότοφ κτλ. Δεν θυμάμαι κανέναν να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα, καλή πίστη και διάθεση εφαρμογής και βελτίωσης στην πορεία.
Δημοσίευση σχολίου