Ουτοπία

 Σημερινός επιστολογράφος στην Καθημερινή προτείνει τα ακόλουθα:

     «Κάθε δήμος να έχει έναν υπάλληλο, του οποίου η δουλειά θα είναι να περνάει, π.χ., κάθε έξι μήνες από κάθε δρόμο και δρομάκι του δήμου του και να σημειώνει την κατάσταση των δένδρων, ώστε εάν ένα του φανεί ότι στο μέλλον θα γίνει επικίνδυνο, να ειδοποιεί τους τεχνικούς του δήμου να κάνουν ό,τι πρέπει. Το ίδιο ισχύει για την κατάσταση των δρόμων και των πεζοδρομίων... Έτσι, ο υπάλληλος αυτός θα αισθανθεί σιγά σιγά υπερήφανος ότι κάνει μια υπεύθυνη δουλειά και βέβαια εφόσον κάποιος επιθεωρητής βεβαιώνεται για το ότι όλα βαίνουν καλώς». 

     Ιδανικό ακούγεται, αλλά βέβαια εδώ είναι Ελλάδα. Ο υπάλληλος που θα προσλαμβανόταν για μια τέτοια εργασία (που σημαίνει ποδαρόδρομο) σύντομα θα εξασφάλιζε απόσπαση σε κάποιο γραφείο... αεργίας, και η θέση θα χήρευε επ’ αόριστον (άσε άλλους να αισθάνονται υπερήφανοι και υπεύθυνοι...). Όσο για τον επιθεωρητή, και μόνο η λέξη είναι ‘ταμπού’ στο δημόσιο. Οπότε δικαίως ο επιστολογράφος αναρωτιέται ρητορικά: «Θα δούμε όμως ποτέ μια τέτοια Ελλάδα;»