Κάπου στο ραδιόφωνο πήρε το αυτί μου χθες ότι παρατηρείται σημαντικά αυξημένη κίνηση στους δρόμους διότι άνοιξαν τα σχολεία. Κοινή η διαπίστωση, φαινόμενο γνωστό και από άλλες χρονιές, με ημερήσια διακύμανση που ακολουθεί τις ώρες έναρξης και λήξης δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων. Χωρίς όμως να περιορίζεται σ’ αυτές, μια και υπάρχουν φροντιστήρια, μουσική, ξένες γλώσσες, γυμναστήρια και όλα τα συναφή της ‘παραπαιδείας’ που προσθέτουν ανάγκες μετακίνησης παιδιών και γονέων.
Δεν ήταν βέβαια πάντοτε έτσι, και οι κύριοι λόγοι είναι συγκεκριμένοι. Κάποτε τα σχολεία ήταν εν πολλοίς σε απόσταση βάδισης, πέντε-δέκα λεπτά με τα πόδια. Όσο με αφορά, η γονική παρουσία είχε καταργηθεί από τη δευτέρα δημοτικού: εγώ ήμουν ο συνοδός των μικροτέρων της οικογενείας. Ακόμη, η τροχαία κίνηση στους δρόμους ήταν πολύ λιγότερη, χωρίς βέβαια να λείπουν τα ατυχήματα: θυμούμαι ακόμη το φορτηγό που ‘εισέβαλε’ σε γωνιακό υαλοπωλείο στην πλατεία Αντιγονιδών, ευτυχώς χωρίς θύματα. Τώρα πολλές οικογένειες μένουν μακριά από τα σχολεία, είτε λόγω... αποκέντρωσης είτε λόγω επιλογής σχολείου. Έτσι τα ποικίλα εκπαιδευτικά δρομολόγια γίνονται σχεδόν υποχρεωτικά ιδίοις τροχοίς. ‘Καβάλα πάνε στο σχολειό...’ όπως και στην εκκλησιά, κι αυτή μακριά μας πέφτει για περπάτημα, τα πόδια μας έχουν ξεμάθει. Χώρια που οι μετακινήσεις αυτές γίνονται μέρος ενός ημερησίου προγράμματος που προβλέπει και άλλες στάσεις σε σούπερ μάρκετ, κομμωτήρια, περίπτερο, γυμναστήριο της μαμάς και βάλε. Προεκτείνοντας τη σκέψη, όλα αυτά τα δρομολόγια δεν καίνε χοληστερίνη αλλά ορυκτά καύσιμα, με ανάλογη αρνητική επίδραση στην ατμόσφαιρα, το όλο περιβάλλον, τη θερμοκρασία του πλανήτη και τελικά τη μελλοντική μας επιβίωση.
Ας μην κλείσω με ζοφερές σκέψεις. Σήμερα το πρωί ένας εκφωνητής της ΕΡΤ λέει σε συνάδελφό του: «Χτες το απόγευμα άκουσα κάτι καμπάνες να χτυπούν κάπως πανηγυρικά. Κανένας γάμος θα γινόταν. Καλά, Τρίτη και δεκατρείς παντρεύονται;» Προφανώς τη λέξη Εσπερινός δεν την είχε ακούσει ποτέ του, για να μη πούμε για τη σημερινή εορτή του Τιμίου Σταυρού... Τώρα με το νέο σχολικό πρόγραμμα έχουμε να δούμε και άλλα τέτοια ‘ωραία’.
Δεν ήταν βέβαια πάντοτε έτσι, και οι κύριοι λόγοι είναι συγκεκριμένοι. Κάποτε τα σχολεία ήταν εν πολλοίς σε απόσταση βάδισης, πέντε-δέκα λεπτά με τα πόδια. Όσο με αφορά, η γονική παρουσία είχε καταργηθεί από τη δευτέρα δημοτικού: εγώ ήμουν ο συνοδός των μικροτέρων της οικογενείας. Ακόμη, η τροχαία κίνηση στους δρόμους ήταν πολύ λιγότερη, χωρίς βέβαια να λείπουν τα ατυχήματα: θυμούμαι ακόμη το φορτηγό που ‘εισέβαλε’ σε γωνιακό υαλοπωλείο στην πλατεία Αντιγονιδών, ευτυχώς χωρίς θύματα. Τώρα πολλές οικογένειες μένουν μακριά από τα σχολεία, είτε λόγω... αποκέντρωσης είτε λόγω επιλογής σχολείου. Έτσι τα ποικίλα εκπαιδευτικά δρομολόγια γίνονται σχεδόν υποχρεωτικά ιδίοις τροχοίς. ‘Καβάλα πάνε στο σχολειό...’ όπως και στην εκκλησιά, κι αυτή μακριά μας πέφτει για περπάτημα, τα πόδια μας έχουν ξεμάθει. Χώρια που οι μετακινήσεις αυτές γίνονται μέρος ενός ημερησίου προγράμματος που προβλέπει και άλλες στάσεις σε σούπερ μάρκετ, κομμωτήρια, περίπτερο, γυμναστήριο της μαμάς και βάλε. Προεκτείνοντας τη σκέψη, όλα αυτά τα δρομολόγια δεν καίνε χοληστερίνη αλλά ορυκτά καύσιμα, με ανάλογη αρνητική επίδραση στην ατμόσφαιρα, το όλο περιβάλλον, τη θερμοκρασία του πλανήτη και τελικά τη μελλοντική μας επιβίωση.
Ας μην κλείσω με ζοφερές σκέψεις. Σήμερα το πρωί ένας εκφωνητής της ΕΡΤ λέει σε συνάδελφό του: «Χτες το απόγευμα άκουσα κάτι καμπάνες να χτυπούν κάπως πανηγυρικά. Κανένας γάμος θα γινόταν. Καλά, Τρίτη και δεκατρείς παντρεύονται;» Προφανώς τη λέξη Εσπερινός δεν την είχε ακούσει ποτέ του, για να μη πούμε για τη σημερινή εορτή του Τιμίου Σταυρού... Τώρα με το νέο σχολικό πρόγραμμα έχουμε να δούμε και άλλα τέτοια ‘ωραία’.
3 σχόλια:
Ανήμερα της μεγάλης εορτής του Σταυρού διάλεξαν οι ναζί να κάψουν την Κέρκυρα το 1943...
Ζοφερή κατάσταση που κάθε φορά φέρνω στη μνήμη μου ξαναδιαφάβοντας τα απομνημονεύματα της μητέρας μου.
Βοήθειά μας η Δύναμή του!
Αυτά τα απομνημονεύματα οπωσδήποτε θα έχουν πολύ ενδιαφέρον...
Ήδη στα νηπιαγωγεία από φέτος άτυπα στο πρόγραμμα που έχει αποσταλεί δεν υπάρχει η προσευχή όπως εδώ και δεκαετίες, για να μην πω από ιδρύσεως κράτους. Τα Π.Δ. 200 και 201 του 1998 τους εμποδίζουν για την ώρα στην κατάργηση πρωινής προσευχής, παρελάσεων και εκκλησιασμού αλλά η ενημέρωση που έχουμε από μέσα είναι ότι ετοιμάζονται νέα με άγνωστο περιεχόμενο. Όσο για τα υπόλοιπα, έτσι ακριβώς είναι και μόνο η μαγιά του Μακρυγιάννη θα μας σώσει και το Μέγα Έλεος. Άλλο τίποτα δεν υπάρχει στον ορίζοντα ακόμη.
Δημοσίευση σχολίου