Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Δυσαναπλήρωτο κενό

Κλειστό λόγω συνταξιοδότησης’, ανήγγελλε η τυπωμένη επιγραφή στο τζάμι. Από μακριά δεν είχα δει τη γνωστή κάθετη πινακίδα που σημάδευε την επαγγελματική του στέγη, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα έμενα ξαφνικά χωρίς κουρέα. Ευτυχώς που ο άνθρωπος βγήκε στη σύνταξη, σκέφτηκα, και δεν συνέβη τίποτε απρόοπτο. Γερός να είναι να τη χαρεί, να ξεκουραστεί επιτέλους από την καθημερινή ορθοστασία. Ναι, αλλά να βρεις καινούργιο κουρέα είναι λιγάκι σαν να αλλάζεις γιατρό. Κουρέα, όχι ‘κομμωτή ανδρών’. Που να ξέρει να πιάνει κουβέντα, να σχολιάζει και να περιμένει απάντηση, να κάνει αυτοσχέδια ‘ψυχοθεραπεία’ χωρίς να αφήνει κουτσουρεμένα τα κατάλοιπα της κόμης. Σαν τον κυρ-Σάββα, που ήταν παραδοσιακός σε όλα της δουλειάς του, από την προσεκτική κάλυψη του γιακά του πουκαμίσου με χαρτί για να μη γεμίζει ενοχλητικές τρίχες μέχρι το σχολαστικό βούρτσισμα στο τέλος. Και που μας άφησε προσωρινά μετέωρους, με τις γραπτές ευχαριστίες του ‘που τον στηρίξαμε τόσα χρόνια’. Καλή του ώρα.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τηλέφωνο δεν άφησε ;
Δεν μπορεί , όλο και θα διαθέτει καμιά γωνιά στο σπίτι του γιά τους εκλεκτούς ...

ΦΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό! Το ίδιο συνέβη περίπου και σε μένα. Μονάχα που ο δικός μου είχε βγει πριν από χρόνια στην σύνταξη, αλλά συνέχισε να κουρεύει "στη ζούλα", τους παλιού του πελάτες.
Βρήκα κι εγώ κλειστό το κουρείο του και όταν τηλεφώνησα, μου είπε ότι δεν θα ξανακουρέψει πια, διότι αρρώστησε.
Ήταν 87 ετών και με κούρευε επί 47 συναπτά έτη.

Τού τηλεφωνούσα κατά διαστήματα για να δω τι κάνει, να του ευχηθώ στην γιορτή του, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, μέχρι που πριν λίγες ημέρες είδα το αγγελτήριο του θανάτου του στην εφημερίδα.

Καλό σου ταξίδι, κυρ-Νίκο, ήμουν παιδί όταν με πρωτοκούρεψες και γέρασα. Πόσα είπαμε τα 47 αυτά χρόνια!... Σαν να έφυγε ένα κομμάτι από την ζωή μου.