Ο Σωκράτης γεννήθηκε στην Πόλη. Έζησε μια ταπεινή και έντιμη ζωή, με χειρωνακτική εργασία και με την αρχοντιά που διακρίνει τους Έλληνες που ήρθαν από τις αλησμόνητες πατρίδες. Πριν μερικά χρόνια του διαγνώσθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Απλός σαν παιδί δέχθηκε την είδηση. Χειρουργήθηκε με επιτυχία και πήγε καλά. Κάθε φορά που τον έβλεπα, μου έλεγε—ποτέ χωρίς να βουρκώσει—ότι ήθελε μόνο ‘να ζήσω με τα εγγόνια μου ένα-δυο χρόνια ακόμη’. Ο Θεός του χάρισε πέντε.Κάποια στιγμή οι μεταστάσεις εμφανίσθηκαν. Η χημειοθεραπεία δεν τις επηρέασε, αντίθετα τον ‘έρριξε’ βιολογικά. Συμφωνήσαμε και σταμάτησε. Ο Σωκράτης είχε τη μεγάλη ευλογία να έχει δίπλα του τη Στέλλα, αχώριστη και πιστή σύντροφο της ζωής του. Με υπομονή και κατανόηση στις απαιτήσεις μιας επιδεινούμενης κατάστασης, με αντοχή αντρίκια και με τρυφεράδα ασύγκριτη, χωρίς πανικό και χωρίς υστερία, τον περιποιήθηκε στο σπίτι, χωρίς περιττές ταλαιπωρίες με νοσοκομεία, επείγοντα, εντατικές και όλα τα παρελκόμενα του σύγχρονου ‘ιατροποιημένου’ θανάτου. Ο Σωκράτης άφησε τον κόσμο αυτό κάτω από τη στέγη του, συντροφιά με τους αγαπημένους του ανθρώπους, ήρεμος στο θάνατο όπως και στη ζωή. Ένα θάνατο ευτυχισμένο. Καλόν Παράδεισο, Σωκράτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου